Jakarta: The Real VIP Experience
Blijf op de hoogte en volg Merel
07 Oktober 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Donderdag avond zijn Judith, Luuk en ik naar de Europese straat gegaan. We waren uitgenodigd door een vader van een stagekindje. Hij heeft zijn eigen restaurant en had een speciale meetingsavond. Toen we aankwamen zaten er 3 oude mannen aan tafel. We besloten dus om Luuk de straat te laten zien. We hebben ons avondeten verdeeld over 4 verschillende cafe’s/restaurantjes. Het was ontzettend gezellig.
Judith en Luuk hebben mij geleerd hoe ik moet poolen. Ofcourse was ik een rampenplan. Maar dat maakte het juist zo leuk.
Vrijdag ochtend zijn Judith en ik vertrokken naar Jakarta. In het vliegtuig heeft Juudje heerlijk liggen slapen. Dat gaf mij de tijd om mijn boek verder te lezen. Ik lees het Engelse boek Divergent. Als ik eenmaal begin met lezen ben ik niet meer aanspreekbaar dus ik was blij dat Juda sliep, nu hoefde ik me niet schuldig te voelen.. De vlucht ging goed. We kwamen iets later aan omdat we vertraging hadden (hier kijkt volgens mij niemand meer van op..).
Toen het vliegtuig landde kwamen we in een soort mistlaag terecht. Lekker die smog.
Uit het vliegtuig was onze eerste missie eten zoeken. We hebben een broodje bij de DunkinDonuts gegeten. Nadat we weer aangesterkt waren gingen we opzoek naar een taxi. Wat hebben wij gelachen zeg. Al die taxichauffeurs zien twee blanke meiden uit een vliegveld komen en gaan er dus van uit dat ze ons goed afkunnen zetten. Ze weten niet dat wij al een maand in Indonesië wonen, dus wij hebben heel wat taxi’s afgewezen. Uiteindelijk hebben we 10 euro betaald, wat nog heel veel is voor dit land. Maar goed, we kwamen veilig aan in ons hotel.
Jakarta is een heel grote stad. Het is er ontzettend vies. Overal lagen etensresten en plasticzooi. Door de hitte gaat het vuilnis ontzettend stinken. Eigenlijk stinkt dus heel de stad. Vooral het weggegooide eten stinkt. Er lopen veel straatkatten op straat die de vuilniszakken open scheuren en hier eten tussen zoeken.
Nadat we aankwamen in het hotel hebben we eerst even een tukje gedaan. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een winkelcentrum waar we wat eten hebben gehaald. De buurt voelde eigenlijk niet zo heel veilig aan. Iedereen had ons gewaarschuwd dus we waren op onze hoede. Ik was moe en werd al helemaal gek van iedereen die vroeg of we in de taxi wilde. ‘Houd je mond en laat me lopen.’ dacht ik.
Het winkelcentrum was best oke. Daarna zijn we ons drinken op gaan drinken naast het zwembad. Om vervolgens gek te worden van verveling. We gingen ons maar vast douchen en klaarmaken voor de avond.
’s Avonds zijn we naar Jasper en Jelmer, twee vrienden van mij, gegaan. Samen zijn ze TV Noise, een dj duo dat heel toevallig in Jakarta moest draaien. We zijn naar hun veel te luxe hotel gegaan. Ontzettend blij dat we ein-de-lijk op een bank konden zitten!!! (We zitten namelijk al 3 maanden op bed, of op een houten stoel. :( ) Daar hebben we wat gegeten met de jongens. Op de kosten van de booker heb ik dus een heerlijke cheesecake gegeten. Dank u wel, meneer de booker! ☺
Na lang hangen was het dan eindelijk 12 uur. We werden opgehaald door twee jongens. Super fijn, want wij waren met zijn vieren… De auto was super klein dus ik moest op schoot. Gezellig bij Judith op schoot, met mijn nek schuin tegen het dak van de auto aan. Lekker hobbelen…. Dit hield ik niet lang vol. Dus ik ben al snel schuin gaan leunen. Dat was het spannendste wat ik heb mee gemaakt in Jakarta…
De nachtclub was heel erg fancy. Een soort grote loods met een heel strakke bar er in van 50 meter ofzo. De dans vloer was midden in en daarom heen stonden allemaal VIP tafels en banken. Backstage mochten wij onze spullen leggen. Hier hadden we een eigen toilet en een grote tafel met wat drinken er op. Heel erg fijn! VIP’s in een VIPclub..
We konden niet mee met de jongens want het was te klein om bij ze te staan. We zijn daarom maar op de dansvloer gaan staan. Ik heb de grootste lol gehad met Judith. Wij zijn lekker gaan dansen. De indo’s keken heel apart naar ons, maar uiteindelijk gingen ze zelf ook wel los. Af en toe wisselden we een blik uit met Jasper en Jelmer, die dan ook hard moesten lachen.
De terug weg was nog enger.. Nu zaten Juda en ik midden in de auto. Ik hing dus met lijf tussen de stoelen van die mannen in. Met mijn ellenbogen steunde ik op hun stoelen en ik hield mijn handen plat tegen het dak aan, in de hoop dat ik niet zo heen en weer gegooid zou worden. Helaas lukte dit niet erg, ik ging van links naar rechts. Gelukkig waren we er zo.
Toen we in de hotel kamen kwamen zag Judith een salamander over de tafel heen rennen richting het raam. Omdat deze beesten een heel irritant geluid maken, besloten we iemand te gaan halen. Beneden werd de bewaker mee gestuurd om hem te gaan vangen. Wij moesten al kei hard lachen. Die man heeft 10 minuten samen met Judith gezocht, maar niets kunnen vinden. Ik heb zo hard staan lachen dat zelfs die man, die zijn taak erg serieus nam, ook moest lachen. Uiteindelijk heb ik geld voor hem gepakt en het gewoon maar opgegeven. Ik wilde slapen.
Die nacht werd ik ziek. Terwijl ik een fijne after party had, sliep Judith als een roosje. De ochtend opstarten ging dus niet echt lekker. Maar ik wist al dat dit mijn laatste keer in Jakarta zou zijn, dus ik wilde er het beste van maken. We zijn op pad gegaan.
De hitte in. In de taxi naar het nationaal monument ging alles prima. De airco deed het prima. We stapten uit en gingen lopen. Na 15 meter stroomde de eerste zweetdruppeltjes al over mijn rug heen. Mijn rugzak werd verplaatst van mijn rug naar mijn buik. Na 10 minuten lopen gleed mijn zonnebril van mijn neus af en had ik zweetplekken op mijn rug. Dit kan zo niet langer besloten we. Het is te warm om te bewegen. Vanuit de schaduw hebben we naar het monument gekeken. Een heel hoge paal met daarop een vlam. Het symboliseert de vrijheid van het land, na de onderdrukking van een of andere president. Er wilde allemaal mensen met ons op de foto terwijl we lekker zaten uit te zweten in de schaduw. Aangezien dit ook niet fijn was zijn we weer op pad gegaan, opzoek naar het nationaal museum. Dit was verder dan gedacht. We hebben iets van 25 minuten moeten lopen. Je kan je voorstellen hoe wij er uitzagen. Hihi. Het museum had allemaal beeldjes en was totaal niet interessant. Maaaar, er was airco, dus we hebben het lekker lang volgehouden.
Het nieuwe plan werd om naar een winkelcentrum te gaan. We waren er klaar mee.
Eenmaal bij het winkelcentrum werden we heel gelukkig. We zagen een H&M, een Zara, een Topshop, dit was de hitte van vanochtend waard geweest. We hebben heerlijk gegeten en zijn daarna naar huis gegaan.
Zondag wilde we het oude stadsdeel van Jakarta zien. Batavia, waar de Nederlanders vroeger gezeten hebben. We kwamen uit op een heel groot plein, hier hebben we wat kraampjes bekeken en zijn we wat gaan drinken in een (veel te duur) cafe. Hier hebben we besloten dat we wel naar de musea zouden gaan. Toen we aan een mevrouw vroegen waar de musea zaten vertelde ze dat ze allemaal dicht waren omdat het Offerfeest was. Balen……. Hihihi. Op het plein hebben we een foto sessie gehouden met wel 40 mensen. Ie-der-een wilde op de foto met ons. Uiteindelijk zijn Judith en ik opgesplitst zodat we sneller klaar zouden zijn. Het was best grappig in het begin maar toen mensen aan me begonnen te trekken en me aanraakte was ik er snel klaar mee. We zijn toen weg gelopen. Op naar de oude haven. Dit leek uit verhalen heel mooi te zijn, maar sloeg echt nergens op. Een paar grote oude boten. Gelukkig zagen we 1 logo van de VOC, we vonden het tijd om te gaan.
Toen we terug liepen van de haven werden we achterna gelopen door 7 jongens. Een van de jongens stak over en was allemaal dingen aan het roepen naar ons. Mijn vriendelijke gezicht ging onmiddellijk naar mijn ‘war-face’. Ik keek echt ontzettend boos zijn kant op en hij hield iets meer afstand. Mijn passen versnelde en Judith en ik begonnen te rennen naar een taxi die voorbij reed. Helaas reed de taxi door. Maar de jongens hadden de boodschap begrepen. Gelukkig kwam er binnen 1 minuut een nieuwe taxi. Het viel allemaal best mee, maar ik merk dat ik in Jakarta veel meer op mijn hoede was dan ik hier in Yogya ben.
Tussen de middag hebben we naast het zwembad geslapen. Geen zin om iets te doen want het was te warm om te bewegen, zelfs zwemmen was niet lekker. Hihi.
We hebben besloten om ’s avonds weer terug te gaan naar het grote winkelcentrum, daar te eten en daarna naar de bios te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben heerlijk gegeten! Kip Teriyaki met rijst, HMMMMMM. Ik krijg weer honger als ik er aan denk. Daarna zijn we naar de bios gegaan. Een heel mooie zaal! Let’s be cops was een heel grappige film. Kramp in mijn buik en tranen over mijn wangen van het lachen. Wat een geweldige avond. Toen we naar buiten liepen hadden we een raar gevoel: wat een boel indo’s lopen hier…. In onze beleving waren we gewoon thuis naar de bios geweest. Heel grappig dat je zo kan vergeten waar je bent.
Maandag zijn we weer terug gegaan naar Yogya, weer met enige vertraging. In het vliegtuig had ik het moeilijk. De man voor mij heeft een uur lang zijn neus opgehaald, ik hoorde van die lekkere roggels. Het was zo vies dat ik er misselijk van werd. Daarnaast had ik ook nog eens het geluk dat mijn buurman ontzettend erg stonk. Just my luck. Gelukkig had Judith haar sjaal die ik mocht lenen. Hier heb ik dus een uur lang door geademd. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest dat ik uit het vliegtuig mocht, ZELFS niet toen ik 13 uur gevlogen had. Hihi.
Tussen de middag hebben we aan ons onderzoek gewerkt en zijn we uiteten geweest met de meiden. Dit was leuk.
Vandaag (dinsdag) hebben we stage gehad. De kinderen hebben 8 weken school gehad en er is een themablok afgesloten. Vandaag mochten alle kinderen dit aan hun ouders presenteren. Ieder kind had 15 minuten in zijn/haar lokaal met zijn/haar ouders om te laten zien wat er geleerd was. Dit is een heel bijzonder concept, ik kende eigenlijk alleen de inloopavond maar. De rest van de kinderen die niet aan de beurt waren, die mochten gewoon naar huis.
Omdat ze net toetsen gehad hebben zijn de kinderen nu een paar dagen vrij. Wij hoeven dus ook volgende week dinsdag pas weer naar stage. Morgen werken we aan ons onderzoek dus zijn we ook nog bezig met ons onderzoek.
Op stage vroeg een van de leerkrachten wat Judith en ik van wandelen en klimmen vonden. Ze heeft ons uitgenodigd om een berg te gaan beklimmen met wat andere leerkrachten. Dit is erg leuk! We zullen kijken of we kunnen, maar we gaan dit hoogst waarschijnlijk gewoon doen!
Aangezien dit mijn reisblog is, gebeuren er soms ook vervelende dingen.
Mijn oma is maandag ochtend overleden. Hoewel ik wist dat mijn oma ziek was en het waarschijnlijk niet zou redden tot ik terug was, valt het verlies zwaar. Het is heel onwerkelijk om hier te zijn en niet iemand van thuis te kunnen knuffelen.
Ik heb gelukkig afscheid kunnen nemen van mijn dappere oma dus ik weet dat het goed zit. Ze was ontzettend trots dat ik in Indonesië zit en heeft me vaak verteld dat ik moet genieten van alles. Dus hoewel ik verdriet heb, blijf ik gewoon doorgaan met mijn leven hier. Het zal soms dubbel voelen maar ik weet dat ze trots is als ik geniet van alle mooie dingen die ik doe/zie hier.
Voor nu is dit even alles. Ik zal wat vaker proberen te bloggen, dan blijven de blogs wat kleiner en blijven jullie wat meer op de hoogte. (Speciaal voor jou, papa!)
Kusjessssss
Judith en Luuk hebben mij geleerd hoe ik moet poolen. Ofcourse was ik een rampenplan. Maar dat maakte het juist zo leuk.
Vrijdag ochtend zijn Judith en ik vertrokken naar Jakarta. In het vliegtuig heeft Juudje heerlijk liggen slapen. Dat gaf mij de tijd om mijn boek verder te lezen. Ik lees het Engelse boek Divergent. Als ik eenmaal begin met lezen ben ik niet meer aanspreekbaar dus ik was blij dat Juda sliep, nu hoefde ik me niet schuldig te voelen.. De vlucht ging goed. We kwamen iets later aan omdat we vertraging hadden (hier kijkt volgens mij niemand meer van op..).
Toen het vliegtuig landde kwamen we in een soort mistlaag terecht. Lekker die smog.
Uit het vliegtuig was onze eerste missie eten zoeken. We hebben een broodje bij de DunkinDonuts gegeten. Nadat we weer aangesterkt waren gingen we opzoek naar een taxi. Wat hebben wij gelachen zeg. Al die taxichauffeurs zien twee blanke meiden uit een vliegveld komen en gaan er dus van uit dat ze ons goed afkunnen zetten. Ze weten niet dat wij al een maand in Indonesië wonen, dus wij hebben heel wat taxi’s afgewezen. Uiteindelijk hebben we 10 euro betaald, wat nog heel veel is voor dit land. Maar goed, we kwamen veilig aan in ons hotel.
Jakarta is een heel grote stad. Het is er ontzettend vies. Overal lagen etensresten en plasticzooi. Door de hitte gaat het vuilnis ontzettend stinken. Eigenlijk stinkt dus heel de stad. Vooral het weggegooide eten stinkt. Er lopen veel straatkatten op straat die de vuilniszakken open scheuren en hier eten tussen zoeken.
Nadat we aankwamen in het hotel hebben we eerst even een tukje gedaan. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een winkelcentrum waar we wat eten hebben gehaald. De buurt voelde eigenlijk niet zo heel veilig aan. Iedereen had ons gewaarschuwd dus we waren op onze hoede. Ik was moe en werd al helemaal gek van iedereen die vroeg of we in de taxi wilde. ‘Houd je mond en laat me lopen.’ dacht ik.
Het winkelcentrum was best oke. Daarna zijn we ons drinken op gaan drinken naast het zwembad. Om vervolgens gek te worden van verveling. We gingen ons maar vast douchen en klaarmaken voor de avond.
’s Avonds zijn we naar Jasper en Jelmer, twee vrienden van mij, gegaan. Samen zijn ze TV Noise, een dj duo dat heel toevallig in Jakarta moest draaien. We zijn naar hun veel te luxe hotel gegaan. Ontzettend blij dat we ein-de-lijk op een bank konden zitten!!! (We zitten namelijk al 3 maanden op bed, of op een houten stoel. :( ) Daar hebben we wat gegeten met de jongens. Op de kosten van de booker heb ik dus een heerlijke cheesecake gegeten. Dank u wel, meneer de booker! ☺
Na lang hangen was het dan eindelijk 12 uur. We werden opgehaald door twee jongens. Super fijn, want wij waren met zijn vieren… De auto was super klein dus ik moest op schoot. Gezellig bij Judith op schoot, met mijn nek schuin tegen het dak van de auto aan. Lekker hobbelen…. Dit hield ik niet lang vol. Dus ik ben al snel schuin gaan leunen. Dat was het spannendste wat ik heb mee gemaakt in Jakarta…
De nachtclub was heel erg fancy. Een soort grote loods met een heel strakke bar er in van 50 meter ofzo. De dans vloer was midden in en daarom heen stonden allemaal VIP tafels en banken. Backstage mochten wij onze spullen leggen. Hier hadden we een eigen toilet en een grote tafel met wat drinken er op. Heel erg fijn! VIP’s in een VIPclub..
We konden niet mee met de jongens want het was te klein om bij ze te staan. We zijn daarom maar op de dansvloer gaan staan. Ik heb de grootste lol gehad met Judith. Wij zijn lekker gaan dansen. De indo’s keken heel apart naar ons, maar uiteindelijk gingen ze zelf ook wel los. Af en toe wisselden we een blik uit met Jasper en Jelmer, die dan ook hard moesten lachen.
De terug weg was nog enger.. Nu zaten Juda en ik midden in de auto. Ik hing dus met lijf tussen de stoelen van die mannen in. Met mijn ellenbogen steunde ik op hun stoelen en ik hield mijn handen plat tegen het dak aan, in de hoop dat ik niet zo heen en weer gegooid zou worden. Helaas lukte dit niet erg, ik ging van links naar rechts. Gelukkig waren we er zo.
Toen we in de hotel kamen kwamen zag Judith een salamander over de tafel heen rennen richting het raam. Omdat deze beesten een heel irritant geluid maken, besloten we iemand te gaan halen. Beneden werd de bewaker mee gestuurd om hem te gaan vangen. Wij moesten al kei hard lachen. Die man heeft 10 minuten samen met Judith gezocht, maar niets kunnen vinden. Ik heb zo hard staan lachen dat zelfs die man, die zijn taak erg serieus nam, ook moest lachen. Uiteindelijk heb ik geld voor hem gepakt en het gewoon maar opgegeven. Ik wilde slapen.
Die nacht werd ik ziek. Terwijl ik een fijne after party had, sliep Judith als een roosje. De ochtend opstarten ging dus niet echt lekker. Maar ik wist al dat dit mijn laatste keer in Jakarta zou zijn, dus ik wilde er het beste van maken. We zijn op pad gegaan.
De hitte in. In de taxi naar het nationaal monument ging alles prima. De airco deed het prima. We stapten uit en gingen lopen. Na 15 meter stroomde de eerste zweetdruppeltjes al over mijn rug heen. Mijn rugzak werd verplaatst van mijn rug naar mijn buik. Na 10 minuten lopen gleed mijn zonnebril van mijn neus af en had ik zweetplekken op mijn rug. Dit kan zo niet langer besloten we. Het is te warm om te bewegen. Vanuit de schaduw hebben we naar het monument gekeken. Een heel hoge paal met daarop een vlam. Het symboliseert de vrijheid van het land, na de onderdrukking van een of andere president. Er wilde allemaal mensen met ons op de foto terwijl we lekker zaten uit te zweten in de schaduw. Aangezien dit ook niet fijn was zijn we weer op pad gegaan, opzoek naar het nationaal museum. Dit was verder dan gedacht. We hebben iets van 25 minuten moeten lopen. Je kan je voorstellen hoe wij er uitzagen. Hihi. Het museum had allemaal beeldjes en was totaal niet interessant. Maaaar, er was airco, dus we hebben het lekker lang volgehouden.
Het nieuwe plan werd om naar een winkelcentrum te gaan. We waren er klaar mee.
Eenmaal bij het winkelcentrum werden we heel gelukkig. We zagen een H&M, een Zara, een Topshop, dit was de hitte van vanochtend waard geweest. We hebben heerlijk gegeten en zijn daarna naar huis gegaan.
Zondag wilde we het oude stadsdeel van Jakarta zien. Batavia, waar de Nederlanders vroeger gezeten hebben. We kwamen uit op een heel groot plein, hier hebben we wat kraampjes bekeken en zijn we wat gaan drinken in een (veel te duur) cafe. Hier hebben we besloten dat we wel naar de musea zouden gaan. Toen we aan een mevrouw vroegen waar de musea zaten vertelde ze dat ze allemaal dicht waren omdat het Offerfeest was. Balen……. Hihihi. Op het plein hebben we een foto sessie gehouden met wel 40 mensen. Ie-der-een wilde op de foto met ons. Uiteindelijk zijn Judith en ik opgesplitst zodat we sneller klaar zouden zijn. Het was best grappig in het begin maar toen mensen aan me begonnen te trekken en me aanraakte was ik er snel klaar mee. We zijn toen weg gelopen. Op naar de oude haven. Dit leek uit verhalen heel mooi te zijn, maar sloeg echt nergens op. Een paar grote oude boten. Gelukkig zagen we 1 logo van de VOC, we vonden het tijd om te gaan.
Toen we terug liepen van de haven werden we achterna gelopen door 7 jongens. Een van de jongens stak over en was allemaal dingen aan het roepen naar ons. Mijn vriendelijke gezicht ging onmiddellijk naar mijn ‘war-face’. Ik keek echt ontzettend boos zijn kant op en hij hield iets meer afstand. Mijn passen versnelde en Judith en ik begonnen te rennen naar een taxi die voorbij reed. Helaas reed de taxi door. Maar de jongens hadden de boodschap begrepen. Gelukkig kwam er binnen 1 minuut een nieuwe taxi. Het viel allemaal best mee, maar ik merk dat ik in Jakarta veel meer op mijn hoede was dan ik hier in Yogya ben.
Tussen de middag hebben we naast het zwembad geslapen. Geen zin om iets te doen want het was te warm om te bewegen, zelfs zwemmen was niet lekker. Hihi.
We hebben besloten om ’s avonds weer terug te gaan naar het grote winkelcentrum, daar te eten en daarna naar de bios te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben heerlijk gegeten! Kip Teriyaki met rijst, HMMMMMM. Ik krijg weer honger als ik er aan denk. Daarna zijn we naar de bios gegaan. Een heel mooie zaal! Let’s be cops was een heel grappige film. Kramp in mijn buik en tranen over mijn wangen van het lachen. Wat een geweldige avond. Toen we naar buiten liepen hadden we een raar gevoel: wat een boel indo’s lopen hier…. In onze beleving waren we gewoon thuis naar de bios geweest. Heel grappig dat je zo kan vergeten waar je bent.
Maandag zijn we weer terug gegaan naar Yogya, weer met enige vertraging. In het vliegtuig had ik het moeilijk. De man voor mij heeft een uur lang zijn neus opgehaald, ik hoorde van die lekkere roggels. Het was zo vies dat ik er misselijk van werd. Daarnaast had ik ook nog eens het geluk dat mijn buurman ontzettend erg stonk. Just my luck. Gelukkig had Judith haar sjaal die ik mocht lenen. Hier heb ik dus een uur lang door geademd. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest dat ik uit het vliegtuig mocht, ZELFS niet toen ik 13 uur gevlogen had. Hihi.
Tussen de middag hebben we aan ons onderzoek gewerkt en zijn we uiteten geweest met de meiden. Dit was leuk.
Vandaag (dinsdag) hebben we stage gehad. De kinderen hebben 8 weken school gehad en er is een themablok afgesloten. Vandaag mochten alle kinderen dit aan hun ouders presenteren. Ieder kind had 15 minuten in zijn/haar lokaal met zijn/haar ouders om te laten zien wat er geleerd was. Dit is een heel bijzonder concept, ik kende eigenlijk alleen de inloopavond maar. De rest van de kinderen die niet aan de beurt waren, die mochten gewoon naar huis.
Omdat ze net toetsen gehad hebben zijn de kinderen nu een paar dagen vrij. Wij hoeven dus ook volgende week dinsdag pas weer naar stage. Morgen werken we aan ons onderzoek dus zijn we ook nog bezig met ons onderzoek.
Op stage vroeg een van de leerkrachten wat Judith en ik van wandelen en klimmen vonden. Ze heeft ons uitgenodigd om een berg te gaan beklimmen met wat andere leerkrachten. Dit is erg leuk! We zullen kijken of we kunnen, maar we gaan dit hoogst waarschijnlijk gewoon doen!
Aangezien dit mijn reisblog is, gebeuren er soms ook vervelende dingen.
Mijn oma is maandag ochtend overleden. Hoewel ik wist dat mijn oma ziek was en het waarschijnlijk niet zou redden tot ik terug was, valt het verlies zwaar. Het is heel onwerkelijk om hier te zijn en niet iemand van thuis te kunnen knuffelen.
Ik heb gelukkig afscheid kunnen nemen van mijn dappere oma dus ik weet dat het goed zit. Ze was ontzettend trots dat ik in Indonesië zit en heeft me vaak verteld dat ik moet genieten van alles. Dus hoewel ik verdriet heb, blijf ik gewoon doorgaan met mijn leven hier. Het zal soms dubbel voelen maar ik weet dat ze trots is als ik geniet van alle mooie dingen die ik doe/zie hier.
Voor nu is dit even alles. Ik zal wat vaker proberen te bloggen, dan blijven de blogs wat kleiner en blijven jullie wat meer op de hoogte. (Speciaal voor jou, papa!)
Kusjessssss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
