Komodovaranen kussen en diva acties
Blijf op de hoogte en volg Merel
16 November 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Hallo lieve allemaal,
Wat fijn dat jullie weer lezen! :D
Donderdag zijn Judith, Luuk en ik naar de Kanisius gegaan. Judith en ik waren hier al een keer eerder geweest om een muziekles te geven aan groep 8. Dit keer zijn we in groep 4 geweest. De kinderen hebben een mobiel gemaakt. Met karton hebben ze een cirkel gemaakt en daar touwtjes aangeknoopt. Aan die touwtjes konden de leerlingen verschillende figuren maken. De uitleg ging moeizaar omdat de kinderen geen Engels spraken en dit niet aangaven. Aan het einde van de uitleg was er dus nog geen reactie geweest van de kinderen. Best gek. Toen ik vroeg aan de juf of ze het kon vertalen reageerden de kinderen met gejuich en lachende gezichten.. Het was heel leuk om de kinderen aan de slag te zien. Het leukste was het resultaat. We hadden een lijn gespannen door de klas heen en daar de mobielen aan gehangen. De klas zag er gelijk uit als een klaslokaal en kindvriendelijk. Er hangen verder namelijk geen versieringen of posters aan de muur. Alles is kaal en grauw. Het effect van de mobielen was daarom des te groter. De kinderen leken erg trots en wilden allemaal mee helpen om het touw te spannen. Heel lief.
Na de Kanisius zijn Juudje en ik naar een winkelcentrum gegaan. Judith had namelijk nog geen regenjas maar met deze regenbuien kun je niet zonder. We hebben (heerlijk) geluncht bij de KFC. We hebben heerlijk gewinkeld. Ik heb eindelijk een jurkje voor oud & nieuw kunnen vinden. Dit was een hele klus. Er zijn hier namelijk heel veel mooie jurkjes, maar die zijn niet gemaakt voor lange westerse vrouwen met rondingen. Ze zijn gemaakt voor kleine, slanke Indonesiërs. Hier paste ik dus met geen mogelijkheid in. Geloof me, ik heb mijn best gedaan.. Maar goed, eindelijk geslaagd dus. Daarna zijn we opzoek gegaan naar een regenjas voor Judith. Ze wilde een normale regenJAS en geen poncho, zoals de meeste Indo’s aanhebben. Er waren een stuk of 12 soorten regenjassen/poncho’s. Uiteindelijk heeft Judith ze bijna allemaal aangehad. Ik heb me rot gelachen want uiteindelijk heeft ze een (veel te korte) kinderregenjas gekocht. Een felroze jas met een badmintonnend konijn op de zijkant. Judith, je bent een held! <3
Vrijdagochtend hebben we spelletjes gedaan op de universiteit. Ik was iets minder enthousiast dan de vorige keren. Ik had (nu nog steeds trouwens) erg last van mijn keel. Van praten en lachen moest ik hoesten. Niet erg leuk aangezien ik dat het liefste de hele dag door doe.. Na de games zijn Judith en ik eerst naar huis gegaan om iets aan het onderzoek te doen. Daarna zijn we naar de Malioboro gegaan. Het was er nu eindelijk tijd voor: souvenir shoppen!! Ik heb weken geleden al een lijstje gemaakt wat ik voor wie ik zou gaan kopen. (Al mijn lieve jongensvrienden: voor jullie is het wat moeilijker dan gedacht. Ik schakel Roemer zijn hulp in zodra hij hier is.)
We hebben de scooter geparkeerd en zijn te voet gegaan. We moesten eerst naar het Ibis hotel want daar moest Judith iets kopen. (OEPS, ik had bijna verklapt wat ze gekocht heeft… Ik moet even opletten denk ik. :P) Daarna wilden we naar een grote winkel waar ze allemaal Javaanse spullen verkopen maar we hadden geen zin om te lopen omdat het best ver was. Daarom hebben we ons als echte diva’s in een fietskar laten brengen. Helemaal geweldig. Eenmaal aangekomen bij de winkel wilde we eerst nog op de markt kijken. Daar vonden we ook mooie souvenirs, dit was al een klus maar het afdingen is pas het echte werk.. Ik ben er dus achter gekomen dat ik hier echt een BAAS in ben. Met een pokerface geef ik een prijs aan, 40% van de gegeven prijs. En ik onderhandel tot de 45% of 50%. Een meneer zei tegen mij: ‘Nee, dit is mijn laagste prijs..’ Mijn reactie daarop was: ‘Of je verkoopt het voor de prijs die ik net noemde OF je krijgt geen geld binnen. Kijk maar wat je wilt..’ En ja hoor, ik kreeg het mee voor MIJN prijs. Ik ben vooral goed met afdingen bij mannen, de vrouwtjes die langs de kraampjes staan zijn schattig en oud. Die gun ik mijn geld meer dan die jongere mannen die mij proberen af te zetten. Toen we in de winkel geweest waren en naar de andere kant van de straat wilden gaan, zagen we dat het regende. We hadden echt geen zin om nat te worden. Op straat stond een man met een parasol. ‘Zullen we die man gewoon geld geven, dan loopt hij ons naar de overkant. Ik heb echt geen zin om nat te worden hoor!’ zei Judith. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben die man veel te veel geld gegeven, maar als je het mij vraagt: het was iedere cent waard. De diva’s in de regen……
Die avond hebben Juda en ik een romantische date gehad. In de pizzahut zaten we allebei te appen met het thuisfront. Dit had als gevolg dat we het eerste uur dat we daar waren niet met elkaar gesproken hadden. Haha, die mensen zullen wel gedacht hebben: gezellige vriendinnen…
Zaterdag hadden we twee mogelijke plannen bedacht: zwemmen als de zon schijnt of naar de dierentuin als het bewolkt is. Aangezien het al behoorlijk bewolkt was om 8 uur (ja, toen waren we al wakker…. ) zijn we naar de dierentuin gegaan. Met Danielle, Floor, Raquel en Judith heb ik me goed vermaakt. Ik ging eigenlijk met 1 doel: de Komodovaraan zien. Dat beest is net een dinosauriër… Ze kunnen mega snel rennen (iets van 55 km/u ofzo) en zijn vet gevaarlijk voor mensen. Ze kunnen 90 kg wegen en 3 meter lang worden. (Bron: Merels herinnering van een documentaire die ze 2 jaar geleden heeft gezien. Niet te letterlijk nemen dus.. Misschien dat mijn lieve papa er de juiste informatie onder kan zetten?! :D :D) Maar goed, de Komodovaranen die in de dierentuin lagen leken wel dood. Zat geen beweging in. Dat maakte mijn angst voor de dieren iets minder. Maar ik blijf er door gefascineerd. Ooit, als ik groot en sterk ben (en het aandurf), zou ik wel naar het Komodo eiland willen om ze te zien in hun eigen leefomgeving. Ik durfde het standbeeld van de Komodovaraan wel een kusje te geven.. Nee, gadver, niet echt. Daar zitten vet veel bacteriën op.. Maar ik kwam wel in de buurt.
Voor de rest is de dierentuin hier zoals je kan verwachten in het buitenland: hokken te klein, veel te veel dieren in de kooitjes, net(!!!!) geboren muisjes als voer voor slangen en reptielen, ga zo maar door. Wat wel leuk was is dat we vogels vast mochten houden. Zo waren er verschillende papagaaien. 1 was heel lief en zat gewoon stil, dit was al een beetje spannend. Toen kreeg ik er nog een op mijn andere schouder. Deze was alleen hongerig denk ik, hij begon namelijk aan mijn bandje van mijn hemdje te knabbelen. Met als gevolg dat ik wat angstkreten liet horen. De foto’s liegen er ook niet om: ik vond het echt niet leuk. Ik twijfel nog of ik die online gooi.. Haha!
Na een heerlijke lunch bij ViaVia op de Prawirotaman zijn we naar huis gereden in de regen. Daarna hebben we niet veel gedaan.
Zondag, vandaag, hebben Judith en ik een spa dag gehad. Het zoeken naar een spa was nog een hele klus. We hadden het adres ingevoerd op de tomtom maar we kwamen (na een enorme omweg) uit in een smal straatje met krakkemikkige huizen en veel stink kraampjes. We vonden het geen straat waar een kuuroord zou zitten.. We zijn dus maar door gereden naar Malioboro. Hier hebben we een aantal spa’s bekeken maar het zag er allemaal niet zo top uit. Op de weg naar huis kwamen we dan eindelijk een spa tegen die er mooi en schoon uitzag. Helaas was er pas om 3 uur tijd voor ons. We moesten weer naar huis. Thuis heb ik in mijn korte broek en topje in de tuin gezeten. Gewerkt aan het onderzoek. Heerlijk genieten van de zon, die is er niet zo vaak meer tenslotte. Toen het tijd was om naar de spa te gaan begon het al te regenen. Gelukkig konden we ons snel omkleden. We kregen een rok, maar XXXXXXXXXXL. Bovenin zat een touwtje waaraan je kon trekken zodat je de opening kleiner kon maken. De doek moest dus een strapless jurk worden. Met 5 dubbele knopen stapte ik de kleedkamer uit. Doodsbang dat hij zou afzakken.. Ik begon mijn kuur dus alles behalve relaxed.. We begonnen met haren wassen en een hoofdmassage. Terwijl de mevrouw het masker insmeerde probeerde ze mijn hersens uit te knijpen.. Met haar hele lichaam zette ze kracht op mijn hoofd. Lekker die vingers in mijn hoofdhuis borend. Waar ben ik aan begonnen dacht ik nog.. Iedere keer dat ze over mijn slaap heen ging, kneep mijn oog samen. ‘Is dit normaal of heb ik al hersenletsel?’ dacht ik. Na de massage moesten Judith en ik me naar achter, naar een andere kamer waar 4 bedden lagen. Hier kregen we een facial. Een sopje, een scrubje, een sponsje, een crème, ga maar door. Na een tijdje kreeg ik een stoommachine op mijn hoofd. Terwijl ik me afvroeg waar dat goed voor was, had ik het al door.. Poriën openen. Met een ding, een stokje, een naald, een martelvoorwerp heeft de mevrouw, Tata, mijn mee-eters verwijderd. Ik ben niet zo van complimenten geven aan mezelf maar ik weet dat ik een prima huid heb. Daarom was ik des te verbaasder dat Tata mij 20 minuten heeft lopen steken met dat ding. Wat een helse pijn. Nu, 5 uur later, is mijn neus nog steeds rood. Ik overdrijf dus niet.. Daarna was het tijd om het masker uit te spoelen. Hopend dat ik niet nog zo’n verrukkelijke hoofdmassage kreeg, probeerde ik een beetje te relaxen. Gelukkig viel het mee, mijn haar werd droog geföhnd en gekruld. Daarna was het tijd voor de body massage. Ook hier weer pijn. Lekker hard die spier over mijn bot heen wrijven, nee heel fijn, ga vooral zo door… Arhhhggg. Vervolgens wees Tata naar het bad. Ik kon mijn geluk niet op… Eindelijk weer in bad!!!!! Maar, toen ik het putje dicht deed zei ze dat dat niet mocht, ik moest douchen. Met ijskoud water.. Pff.
Conclusie: deze diva is niet geschikt voor de spa.. -_-‘
Door de regen zoeken vliegjes droge plekken licht op. Toen wij net aan het vergaderen waren in de woonkamer kwamen er dus veel vliegen binnen. Het zijn niet echt vliegen trouwens, gewoon vliegbeesten.. Nou die vliegbeesten dus, zijn niet heel goed in vliegen. Na een paar minuten zaten er dus tientallen bij de lichten maar er lagen er toen ook al heel wat op de grond. Niet echt de beste combinatie 7 meiden en suïcidale vliegbeesten. De vergadering toch maar door gezet ondanks de afleiding. Toen ik naar beneden naar mijn kamer liep bleef ik van schrik midden op de trap staan. Judith begon te gillen toen ze zag wat ik zag…. In ons halletje zaten geen tientallen vliegbeesten, maar honderden.. Alles zag zwart. De vloer lag vol, de muren zaten vol, rondom de lamp vlogen er nog een heleboel. De beesten zijn ook best groot, 2 cm per beest. Je kan je voorstellen dat wij ons dood schrokken. Helemaal omdat onze deur naast dit slagveld staat. Snel naar binnen en onze lichten uit gedaan. Hopelijk zijn ze morgen allemaal dood..
Het is me weer gelukt, 3 kantjes vol. Hoe doe ik het toch?! Ik ga mijn lichaam uit deze rare positie halen. (Door de klamboe lijkt t net alsof we in een tent zitten.) Ik ga lekker liggen en zo tukken!
Geniet nog even van jullie zondag en succes voor maandag! xxx
Wat fijn dat jullie weer lezen! :D
Donderdag zijn Judith, Luuk en ik naar de Kanisius gegaan. Judith en ik waren hier al een keer eerder geweest om een muziekles te geven aan groep 8. Dit keer zijn we in groep 4 geweest. De kinderen hebben een mobiel gemaakt. Met karton hebben ze een cirkel gemaakt en daar touwtjes aangeknoopt. Aan die touwtjes konden de leerlingen verschillende figuren maken. De uitleg ging moeizaar omdat de kinderen geen Engels spraken en dit niet aangaven. Aan het einde van de uitleg was er dus nog geen reactie geweest van de kinderen. Best gek. Toen ik vroeg aan de juf of ze het kon vertalen reageerden de kinderen met gejuich en lachende gezichten.. Het was heel leuk om de kinderen aan de slag te zien. Het leukste was het resultaat. We hadden een lijn gespannen door de klas heen en daar de mobielen aan gehangen. De klas zag er gelijk uit als een klaslokaal en kindvriendelijk. Er hangen verder namelijk geen versieringen of posters aan de muur. Alles is kaal en grauw. Het effect van de mobielen was daarom des te groter. De kinderen leken erg trots en wilden allemaal mee helpen om het touw te spannen. Heel lief.
Na de Kanisius zijn Juudje en ik naar een winkelcentrum gegaan. Judith had namelijk nog geen regenjas maar met deze regenbuien kun je niet zonder. We hebben (heerlijk) geluncht bij de KFC. We hebben heerlijk gewinkeld. Ik heb eindelijk een jurkje voor oud & nieuw kunnen vinden. Dit was een hele klus. Er zijn hier namelijk heel veel mooie jurkjes, maar die zijn niet gemaakt voor lange westerse vrouwen met rondingen. Ze zijn gemaakt voor kleine, slanke Indonesiërs. Hier paste ik dus met geen mogelijkheid in. Geloof me, ik heb mijn best gedaan.. Maar goed, eindelijk geslaagd dus. Daarna zijn we opzoek gegaan naar een regenjas voor Judith. Ze wilde een normale regenJAS en geen poncho, zoals de meeste Indo’s aanhebben. Er waren een stuk of 12 soorten regenjassen/poncho’s. Uiteindelijk heeft Judith ze bijna allemaal aangehad. Ik heb me rot gelachen want uiteindelijk heeft ze een (veel te korte) kinderregenjas gekocht. Een felroze jas met een badmintonnend konijn op de zijkant. Judith, je bent een held! <3
Vrijdagochtend hebben we spelletjes gedaan op de universiteit. Ik was iets minder enthousiast dan de vorige keren. Ik had (nu nog steeds trouwens) erg last van mijn keel. Van praten en lachen moest ik hoesten. Niet erg leuk aangezien ik dat het liefste de hele dag door doe.. Na de games zijn Judith en ik eerst naar huis gegaan om iets aan het onderzoek te doen. Daarna zijn we naar de Malioboro gegaan. Het was er nu eindelijk tijd voor: souvenir shoppen!! Ik heb weken geleden al een lijstje gemaakt wat ik voor wie ik zou gaan kopen. (Al mijn lieve jongensvrienden: voor jullie is het wat moeilijker dan gedacht. Ik schakel Roemer zijn hulp in zodra hij hier is.)
We hebben de scooter geparkeerd en zijn te voet gegaan. We moesten eerst naar het Ibis hotel want daar moest Judith iets kopen. (OEPS, ik had bijna verklapt wat ze gekocht heeft… Ik moet even opletten denk ik. :P) Daarna wilden we naar een grote winkel waar ze allemaal Javaanse spullen verkopen maar we hadden geen zin om te lopen omdat het best ver was. Daarom hebben we ons als echte diva’s in een fietskar laten brengen. Helemaal geweldig. Eenmaal aangekomen bij de winkel wilde we eerst nog op de markt kijken. Daar vonden we ook mooie souvenirs, dit was al een klus maar het afdingen is pas het echte werk.. Ik ben er dus achter gekomen dat ik hier echt een BAAS in ben. Met een pokerface geef ik een prijs aan, 40% van de gegeven prijs. En ik onderhandel tot de 45% of 50%. Een meneer zei tegen mij: ‘Nee, dit is mijn laagste prijs..’ Mijn reactie daarop was: ‘Of je verkoopt het voor de prijs die ik net noemde OF je krijgt geen geld binnen. Kijk maar wat je wilt..’ En ja hoor, ik kreeg het mee voor MIJN prijs. Ik ben vooral goed met afdingen bij mannen, de vrouwtjes die langs de kraampjes staan zijn schattig en oud. Die gun ik mijn geld meer dan die jongere mannen die mij proberen af te zetten. Toen we in de winkel geweest waren en naar de andere kant van de straat wilden gaan, zagen we dat het regende. We hadden echt geen zin om nat te worden. Op straat stond een man met een parasol. ‘Zullen we die man gewoon geld geven, dan loopt hij ons naar de overkant. Ik heb echt geen zin om nat te worden hoor!’ zei Judith. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben die man veel te veel geld gegeven, maar als je het mij vraagt: het was iedere cent waard. De diva’s in de regen……
Die avond hebben Juda en ik een romantische date gehad. In de pizzahut zaten we allebei te appen met het thuisfront. Dit had als gevolg dat we het eerste uur dat we daar waren niet met elkaar gesproken hadden. Haha, die mensen zullen wel gedacht hebben: gezellige vriendinnen…
Zaterdag hadden we twee mogelijke plannen bedacht: zwemmen als de zon schijnt of naar de dierentuin als het bewolkt is. Aangezien het al behoorlijk bewolkt was om 8 uur (ja, toen waren we al wakker…. ) zijn we naar de dierentuin gegaan. Met Danielle, Floor, Raquel en Judith heb ik me goed vermaakt. Ik ging eigenlijk met 1 doel: de Komodovaraan zien. Dat beest is net een dinosauriër… Ze kunnen mega snel rennen (iets van 55 km/u ofzo) en zijn vet gevaarlijk voor mensen. Ze kunnen 90 kg wegen en 3 meter lang worden. (Bron: Merels herinnering van een documentaire die ze 2 jaar geleden heeft gezien. Niet te letterlijk nemen dus.. Misschien dat mijn lieve papa er de juiste informatie onder kan zetten?! :D :D) Maar goed, de Komodovaranen die in de dierentuin lagen leken wel dood. Zat geen beweging in. Dat maakte mijn angst voor de dieren iets minder. Maar ik blijf er door gefascineerd. Ooit, als ik groot en sterk ben (en het aandurf), zou ik wel naar het Komodo eiland willen om ze te zien in hun eigen leefomgeving. Ik durfde het standbeeld van de Komodovaraan wel een kusje te geven.. Nee, gadver, niet echt. Daar zitten vet veel bacteriën op.. Maar ik kwam wel in de buurt.
Voor de rest is de dierentuin hier zoals je kan verwachten in het buitenland: hokken te klein, veel te veel dieren in de kooitjes, net(!!!!) geboren muisjes als voer voor slangen en reptielen, ga zo maar door. Wat wel leuk was is dat we vogels vast mochten houden. Zo waren er verschillende papagaaien. 1 was heel lief en zat gewoon stil, dit was al een beetje spannend. Toen kreeg ik er nog een op mijn andere schouder. Deze was alleen hongerig denk ik, hij begon namelijk aan mijn bandje van mijn hemdje te knabbelen. Met als gevolg dat ik wat angstkreten liet horen. De foto’s liegen er ook niet om: ik vond het echt niet leuk. Ik twijfel nog of ik die online gooi.. Haha!
Na een heerlijke lunch bij ViaVia op de Prawirotaman zijn we naar huis gereden in de regen. Daarna hebben we niet veel gedaan.
Zondag, vandaag, hebben Judith en ik een spa dag gehad. Het zoeken naar een spa was nog een hele klus. We hadden het adres ingevoerd op de tomtom maar we kwamen (na een enorme omweg) uit in een smal straatje met krakkemikkige huizen en veel stink kraampjes. We vonden het geen straat waar een kuuroord zou zitten.. We zijn dus maar door gereden naar Malioboro. Hier hebben we een aantal spa’s bekeken maar het zag er allemaal niet zo top uit. Op de weg naar huis kwamen we dan eindelijk een spa tegen die er mooi en schoon uitzag. Helaas was er pas om 3 uur tijd voor ons. We moesten weer naar huis. Thuis heb ik in mijn korte broek en topje in de tuin gezeten. Gewerkt aan het onderzoek. Heerlijk genieten van de zon, die is er niet zo vaak meer tenslotte. Toen het tijd was om naar de spa te gaan begon het al te regenen. Gelukkig konden we ons snel omkleden. We kregen een rok, maar XXXXXXXXXXL. Bovenin zat een touwtje waaraan je kon trekken zodat je de opening kleiner kon maken. De doek moest dus een strapless jurk worden. Met 5 dubbele knopen stapte ik de kleedkamer uit. Doodsbang dat hij zou afzakken.. Ik begon mijn kuur dus alles behalve relaxed.. We begonnen met haren wassen en een hoofdmassage. Terwijl de mevrouw het masker insmeerde probeerde ze mijn hersens uit te knijpen.. Met haar hele lichaam zette ze kracht op mijn hoofd. Lekker die vingers in mijn hoofdhuis borend. Waar ben ik aan begonnen dacht ik nog.. Iedere keer dat ze over mijn slaap heen ging, kneep mijn oog samen. ‘Is dit normaal of heb ik al hersenletsel?’ dacht ik. Na de massage moesten Judith en ik me naar achter, naar een andere kamer waar 4 bedden lagen. Hier kregen we een facial. Een sopje, een scrubje, een sponsje, een crème, ga maar door. Na een tijdje kreeg ik een stoommachine op mijn hoofd. Terwijl ik me afvroeg waar dat goed voor was, had ik het al door.. Poriën openen. Met een ding, een stokje, een naald, een martelvoorwerp heeft de mevrouw, Tata, mijn mee-eters verwijderd. Ik ben niet zo van complimenten geven aan mezelf maar ik weet dat ik een prima huid heb. Daarom was ik des te verbaasder dat Tata mij 20 minuten heeft lopen steken met dat ding. Wat een helse pijn. Nu, 5 uur later, is mijn neus nog steeds rood. Ik overdrijf dus niet.. Daarna was het tijd om het masker uit te spoelen. Hopend dat ik niet nog zo’n verrukkelijke hoofdmassage kreeg, probeerde ik een beetje te relaxen. Gelukkig viel het mee, mijn haar werd droog geföhnd en gekruld. Daarna was het tijd voor de body massage. Ook hier weer pijn. Lekker hard die spier over mijn bot heen wrijven, nee heel fijn, ga vooral zo door… Arhhhggg. Vervolgens wees Tata naar het bad. Ik kon mijn geluk niet op… Eindelijk weer in bad!!!!! Maar, toen ik het putje dicht deed zei ze dat dat niet mocht, ik moest douchen. Met ijskoud water.. Pff.
Conclusie: deze diva is niet geschikt voor de spa.. -_-‘
Door de regen zoeken vliegjes droge plekken licht op. Toen wij net aan het vergaderen waren in de woonkamer kwamen er dus veel vliegen binnen. Het zijn niet echt vliegen trouwens, gewoon vliegbeesten.. Nou die vliegbeesten dus, zijn niet heel goed in vliegen. Na een paar minuten zaten er dus tientallen bij de lichten maar er lagen er toen ook al heel wat op de grond. Niet echt de beste combinatie 7 meiden en suïcidale vliegbeesten. De vergadering toch maar door gezet ondanks de afleiding. Toen ik naar beneden naar mijn kamer liep bleef ik van schrik midden op de trap staan. Judith begon te gillen toen ze zag wat ik zag…. In ons halletje zaten geen tientallen vliegbeesten, maar honderden.. Alles zag zwart. De vloer lag vol, de muren zaten vol, rondom de lamp vlogen er nog een heleboel. De beesten zijn ook best groot, 2 cm per beest. Je kan je voorstellen dat wij ons dood schrokken. Helemaal omdat onze deur naast dit slagveld staat. Snel naar binnen en onze lichten uit gedaan. Hopelijk zijn ze morgen allemaal dood..
Het is me weer gelukt, 3 kantjes vol. Hoe doe ik het toch?! Ik ga mijn lichaam uit deze rare positie halen. (Door de klamboe lijkt t net alsof we in een tent zitten.) Ik ga lekker liggen en zo tukken!
Geniet nog even van jullie zondag en succes voor maandag! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
