Volle koffer, lege kamer, overlopend hoofd
Blijf op de hoogte en volg Merel
08 December 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Nu dus maar weer een blog. Mijn koffer staat ingepakt klaar naast de deur. Vandaag heb ik mijn scooter al naar het hotel gereden zodat ik morgen met een taxi mijn koffer kan vervoeren. Mijn koffer zit BOMVOL. Er past echt helemaal niets meer bij. De toiletspullen zijn omgeruild voor souvenirs, de oude kleren zijn vervangen door nieuwe. Morgen check ik in bij het hotel waar ik 4 nachtjes ga slapen. 1 nachtje alleen en de andere drie met Roemer! Morgenmiddag 12 uur, jullie tijd, vliegt Roem hier heen. We zullen in Yogya blijven tot zaterdag. Op de planning staan de Tumbuh, mijn huis, Malioboro en de Borobudur. Aangezien ik waarschijnlijk niet echt meer ga bloggen als Roem er is, dacht ik dat ik het nu vast met jullie kon delen.
Ik kijk naar mijn koffer en het lege bed naast me en kan het bijna niet geloven. Wat ontzettend raar dat het voorbij is. De momenten waarop ik hopeloos dacht dat de tijd nooit snel voorbij zou gaan, ben ik vergeten. Want de afgelopen 91 dagen zijn nu voor mijn gevoel bijna niet meer echt. Karimunjawa, Jakarta, de week met mijn ouders, de start van stage, het lijkt allemaal heel vaag. Ik kan me nog herinneren hoe ik me voelde toen ik in de taxi zat toen ik hier net aan kwam. Helemaal overdonderd en doodsbang. Bang voor het onbekende, bang voor het alleen zijn, bang dat ik niet genoeg kon presteren in een onbekende omgeving. Uiteindelijk is het onbekende bekend geworden en kan ik me niet voorstellen hoe het straks in Nederland zal gaan. Het alleen zijn is int moeilijk geweest, ik was namelijk nooit alleen. Omringd met lieve meiden en iedere avond naast Judith in slaap vallen. Toch had ik het graag met Roem willen delen en gelukkig kan dat ook!
Mijn hoofd loopt over. Ik kan zo lekker nadenken nu ik niet meer kan praten met Judith. Heel vervelend. Mijn hersenen stoppen niet meer. Dit is wat ik bedacht heb... Dit land heeft twee kanten:
Gisteren stond ik voor het stoplicht te wachten. Er waren twee jonge meisjes van een jaar of 6/7 aan het dansen. Ze zagen me direct al staan. Ik was de enige bleekscheet en straal dus 'geld' uit. Ze rende na 15 seconde dansen op me af. Ik heb geen geld gegeven.. Als je geld genoeg hebt om je kind mooi aan te kleden, een kroontje te kopen en eyeliner op te doen, hoef je haar ook niet te laten werken.
Ik was hier oprecht boos om en ook echt wel ontdaan. Vandaag zag ik ze weer dansen. Op hun blote voetjes... Ik krijg daar echt een beetje pijn in mijn buik van.
Maar aan de andere kant helpt iedereen elkaar met geld. Zo zat ik vandaag bij het postkantoor om een pakketje te versturen. De mevrouw van de TNT was me in het gebrekkig Engels een heel verhaal aan het uitleggen toen er opeens 'muziek' aan ging. Ik werd er erg door afgeleid maar de mevrouw ging gewoon door met praten. Op een gegeven moment zei ze: 'Essuuse me!' ('Excuse me' is veel te moeilijk om uit te spreken..) En ze liep naar buiten met een handje vol geld. Buiten stond een vrouw met een bekertje en een tamboerijn hard te zingen. Mooi of niet mooi, mensen geven hier bijna altijd geld aan elkaar.
Met Raquel had ik nog een mooi gesprek. Mensen hebben hier helemaal niet zo veel geld als je het met Nederland vergelijkt. Iedereen heeft ongeveer het zelfde, dus de 'wil naar meer' is er hier niet zo. In Nederland merk je toch vaker dat er een nieuwe auto gekocht wordt omdat de buurman er ook een heeft. Misschien een stom voorbeeld, maar we zijn toch meer van de dingen kopen om status te uiten. Hier is dat helemaal niet. Iedereen is hier 'gelijk'. Het zit niet in de cultuur om op te vallen of er uit te springen. Dit vinden veel mensen dan ook prima. Ik vond het in het begin moeilijk om te zien dat de kinderen niet spontaan zijn zoals bij ons. Hoe ze schaamteloos dingen kunnen vragen en oprecht nieuwsgierig zijn. Hier wordt het niet per se afgeleerd, maar het wordt hen ook zeker niet aangeleerd. Er zijn wel mensen, vooral jongeren, die hier wel moeite mee hebben. Zo is er een meisje dat best graag een korte broek aan wil doen, zoals wij dat ook doen. Maar omdat ze dan zo opvalt en aangekeken wordt, doet ze dit niet. Zonde, vind ik..
Wat ik ook heb geleerd hier is waarderen wat ik heb. De mensen hier die 60 cent per dag verdienen, kunnen rondkomen en eten maken/eten. Ik waardeerde alles al wat ik heb omdat ik er zelf heel erg hard voor werk. Ik ben nu vooral de 'vanzelfsprekende' dingen gaan waarderen zoals een bank, een dicht dak, internet dat werkt, de vier seizoenen... Dit is een lekker reflecterende blog aan t worden..
Dit betekent trouwens niet dat ik niet gewoon een nieuw paar schoenen koop hoor. Ik ben namelijk niet helemaal veranderd... Er zijn grenzen natuurlijk. :D
Ondertussen is het hier iets over 11. Tijd om te gaan slapen.
Geniet van het slechte weer in Nederland. Ik ben jaloers op jullie. Lekker onder een dekentje op de bank zitten met een kop thee en een stroopwafel!!!! En s avonds en lekker prakje, hmmmmm, een stoofpotje ofzo. LEKKER! Ik ga nog twee weken kei hard genieten van de zon en rijst. Extra genieten, ook voor jullie. Genieten jullie dan extra voor mij?
Kusjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley