(Ver)huis problemen en walkietalkie grappen
Blijf op de hoogte en volg Merel
13 September 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Tijd voor een blog. Want wat is er weer veel gaande..
De avond met alle meiden was erg gezellig. We waren weer terug verkast naar ons eerste hotel. Hier hebben we met zijn achten op de skybar gegeten. Daarna op zoek naar het café waar het feestje was. Toen we eenmaal aankwamen werd ons verteld dat het nog dicht was. Op zijn Indonesisch kregen wij uitleg hoe laat we wel naar binnen mochten… De een zei 10 uur de ander zei 11 uur en nog iemand zei 12 uur.. Fijn, nou wisten we dus eigenlijk nog niets. We zijn maar iets gaan drinken op een terrasje in de buurt. Toen we eenmaal in het café waren zagen we iets dat we niet verwacht hadden: 2 zangeressen, 1 man en een band.. Ze speelde goed maar de muziek was erg slow en niet erg uptempo. Terwijl wij er vanuit gingen dat we lekker zouden kunnen dansen zongen we nu mee met Alicia Keys. Alle bediening had zwarte kleding aan en de mannen hadden allemaal punker haar. Het was heel bijzonder.. Na verloop van tijd werd het veel drukker en kwam er ook een dj. De muziek veranderde en we konden eindelijk lekker dansen. Mensen gingen al vrij snel los want het was gratis drinken (de alcohol vloeide dus behoorlijk). Aangezien ik hier geen alcohol drink en dus vast zat aan de cola, kreeg ik al snel een sugarrush. Want na 5 cola heb je genoeg suiker binnen. Ook ik heb dus lekker gedanst.
De mensen in het uitgaansleven zijn anders dan overdag. De vrouwen dragen jurkjes waar ze niet mee kunnen bukken, zo kort, en de mannen staan op eens te dansen en te swingen. Mijn ring is fantastisch. Toen ik hem liet zien aan iemand die iets zei werd hij helemaal rood. ‘I’m so sorry… I didn’t know you are married… I’m so sorry, miss. I’m so sorry.’ HA! Helemaal geweldig. Zodra ze de ring zien weet iedereen dat ze niets hoeven te proberen. Dat geeft een fijn gevoel.
En dan…. De verhuizing. Het moment waar we naar uitkeken, ons eigen huis. Het is echt een teleurstelling geworden. Het is voor zijn achten veel te klein. In de slaapkamers kun je geen koffer kwijt. Er zijn geen kledingkasten en de woonkamer is even groot als mijn woonkamer thuis. Alleen moet ik hem hier delen met 7 anderen. Er is maar 1 douche, voor de rest zijn er bakken gevuld met water waar je je in kan wassen. (Maar nu na twee dagen is dat water al viezig aan het worden en is dit dus echt niet te doen.) Ik heb net zo primitief onder de douche gestaan dat ik het leuk vond! Terwijl er een MINI straaltje warm water over mijn lijf ging, pakte ik met een emmer koud water uit die bak. Dat koude water gooide ik over mijn hoofd heen om mijn haar uit te spoelen. Daarna snel weer onder dat miezerige warme water straaltje om de brainfreeze tegen te gaan. En dit zo’n 4 a 5 keer. Heerlijk dit! Ik ben nu echt in Indonesië hoor…
Gelukkig kennen die meiden hier al een reisleider. Hij wist nog wel een goed huis voor acht. Vanochtend ben ik daar samen met twee anderen wezen kijken. Het is een stuk groter. De slaapkamers liggen van elkaar af, er is een tuin, een stuwmeer op 30 meter lopen, een grote woonkamer en een 'oke' keuken(maar 1 gaspit). Top dus. Vanavond krijgen we te horen wanneer we er in mogen. Dat weet ik dus nu nog niet. Ik weet al wel dat we WEER gaan verhuizen. Ach, zo blijf ik lekker bezig zullen we maar zeggen…
Tot nu toe staat de week een beetje in het teken van dingen die mis gaan. Judith, Raquel en ik zijn vanmiddag naar de Malioboro straat gegaan, op zoek naar een simkaart. Maar aangezien we nog niet precies snapte hoe de prijzen werkte hebben we nog niets gekocht. We waren alle drie toe aan even wat drinken en rust. Daarom zijn we terug gegaan naar ons eerste hotel. Judith zei dat ze best wel wat verkoeling wilde dus ze zou het ondiepe zwembadje wil in stappen. Dat zou precies tot onder haar broek komen dacht ze. Dat was ook zo geweest, maar Judith maakte een sprongetje over het muurtje en geleed uit met haar voet in het zwembad. JAMMER.... Broek zeik nat. Hilarisch. Wel lekker verkoelend! :D
Toen Judith, Raquel en ik vanmiddag terug naar het huis wilde gaan, begon het al te schemeren. Zoals ik al eerder verteld heb, betekent dat dat het na 5/10 minuten donker is. Aangezien ons huis in de middle of nowhere ligt wilde we dus zeker weten dat de taksi chauffeur wist waar het was. Hij garandeerde ons dat hij het wist. Wij al half grappend vertellen tegen elkaar dat hij het vast niet wist..
Na 4 kilometer stopt hij bij een winkel om, inderdaad, te gaan vragen waar het was. Toen werden we er naar toe gewezen. Wij konden niet helpen want het was ondertussen pikkedonker buiten. Toen zei de meneer, ‘Yes, this it.’ Maar nee, nee… Dat was het absoluut niet.. Hij heeft het toen weer gevraagd en toen kwamen we eindelijk thuis aan. Pfff, als het niet makkelijk kan doen we het wel moeilijk.. Ach, er gaat zo veel mis dat we er ook wel om kunnen lachen.
Judith en ik willen heel graag nog een keer de walkietalkie van zo’n taksi meneer pakken en daar wat random woorden in zeggen. De taal klinkt zo gek namelijk! Hihihi.
Wat ook nog steeds tegen zit is mijn lichaam. Ik ben nog niet gewend aan de hitte. Het is hier non-stop zo’n 34 graden. Als het in Nederland zomer is, kan ik al bijna niets eten. Hier, met heel ander eten gaat het nog moeizamer. Dat is alleen echt heel slecht. Nu gaat het weer stukken beter maar ik had ontzettende last van mijn buik (misselijkheid) en van duizeligheid. Dus ik moet echt proberen wat te gaan eten. Gelukkig hebben ze yoghurt en muesli, dan kan ik in ieder geval een goede start maken. Ook is het fijn dat we in ons eigen huis gewoon lekker westers kunnen koken. Cherelle houdt heel erg van koken en doet dit met liefde voor ons! Dat is echt mega fijn. Zo hebben we gisteren spaghetti en vandaag aardappelen met een kipburger en spitskool op! Heel erg fijn.
Morgen gaan Raquel, Judith en ik naar het Paleis van de Sultan. Tussen de middag zullen we lekker thuis relaxen. ’s Avonds gaan we naar een Europees straatje. Daar gaat onze docent uit Nederland ook heen, met haar man. We zullen gezamenlijk wat eten en ons voorbereiden. Maandag gaan we naar de universiteit. Daar heb ik zin in. Dan kan ik eindelijk weer wat voor school doen en mijn hersenen laten kraken..
Nu ga ik lekker slapen! IEEEEHHHH WE HEBBEN ONS EERSTE HUISDIER.. Judith zag net een salamander (kjiktjak ofzo) op de muur zitten. Hihihi, leuk!!!
De avond met alle meiden was erg gezellig. We waren weer terug verkast naar ons eerste hotel. Hier hebben we met zijn achten op de skybar gegeten. Daarna op zoek naar het café waar het feestje was. Toen we eenmaal aankwamen werd ons verteld dat het nog dicht was. Op zijn Indonesisch kregen wij uitleg hoe laat we wel naar binnen mochten… De een zei 10 uur de ander zei 11 uur en nog iemand zei 12 uur.. Fijn, nou wisten we dus eigenlijk nog niets. We zijn maar iets gaan drinken op een terrasje in de buurt. Toen we eenmaal in het café waren zagen we iets dat we niet verwacht hadden: 2 zangeressen, 1 man en een band.. Ze speelde goed maar de muziek was erg slow en niet erg uptempo. Terwijl wij er vanuit gingen dat we lekker zouden kunnen dansen zongen we nu mee met Alicia Keys. Alle bediening had zwarte kleding aan en de mannen hadden allemaal punker haar. Het was heel bijzonder.. Na verloop van tijd werd het veel drukker en kwam er ook een dj. De muziek veranderde en we konden eindelijk lekker dansen. Mensen gingen al vrij snel los want het was gratis drinken (de alcohol vloeide dus behoorlijk). Aangezien ik hier geen alcohol drink en dus vast zat aan de cola, kreeg ik al snel een sugarrush. Want na 5 cola heb je genoeg suiker binnen. Ook ik heb dus lekker gedanst.
De mensen in het uitgaansleven zijn anders dan overdag. De vrouwen dragen jurkjes waar ze niet mee kunnen bukken, zo kort, en de mannen staan op eens te dansen en te swingen. Mijn ring is fantastisch. Toen ik hem liet zien aan iemand die iets zei werd hij helemaal rood. ‘I’m so sorry… I didn’t know you are married… I’m so sorry, miss. I’m so sorry.’ HA! Helemaal geweldig. Zodra ze de ring zien weet iedereen dat ze niets hoeven te proberen. Dat geeft een fijn gevoel.
En dan…. De verhuizing. Het moment waar we naar uitkeken, ons eigen huis. Het is echt een teleurstelling geworden. Het is voor zijn achten veel te klein. In de slaapkamers kun je geen koffer kwijt. Er zijn geen kledingkasten en de woonkamer is even groot als mijn woonkamer thuis. Alleen moet ik hem hier delen met 7 anderen. Er is maar 1 douche, voor de rest zijn er bakken gevuld met water waar je je in kan wassen. (Maar nu na twee dagen is dat water al viezig aan het worden en is dit dus echt niet te doen.) Ik heb net zo primitief onder de douche gestaan dat ik het leuk vond! Terwijl er een MINI straaltje warm water over mijn lijf ging, pakte ik met een emmer koud water uit die bak. Dat koude water gooide ik over mijn hoofd heen om mijn haar uit te spoelen. Daarna snel weer onder dat miezerige warme water straaltje om de brainfreeze tegen te gaan. En dit zo’n 4 a 5 keer. Heerlijk dit! Ik ben nu echt in Indonesië hoor…
Gelukkig kennen die meiden hier al een reisleider. Hij wist nog wel een goed huis voor acht. Vanochtend ben ik daar samen met twee anderen wezen kijken. Het is een stuk groter. De slaapkamers liggen van elkaar af, er is een tuin, een stuwmeer op 30 meter lopen, een grote woonkamer en een 'oke' keuken(maar 1 gaspit). Top dus. Vanavond krijgen we te horen wanneer we er in mogen. Dat weet ik dus nu nog niet. Ik weet al wel dat we WEER gaan verhuizen. Ach, zo blijf ik lekker bezig zullen we maar zeggen…
Tot nu toe staat de week een beetje in het teken van dingen die mis gaan. Judith, Raquel en ik zijn vanmiddag naar de Malioboro straat gegaan, op zoek naar een simkaart. Maar aangezien we nog niet precies snapte hoe de prijzen werkte hebben we nog niets gekocht. We waren alle drie toe aan even wat drinken en rust. Daarom zijn we terug gegaan naar ons eerste hotel. Judith zei dat ze best wel wat verkoeling wilde dus ze zou het ondiepe zwembadje wil in stappen. Dat zou precies tot onder haar broek komen dacht ze. Dat was ook zo geweest, maar Judith maakte een sprongetje over het muurtje en geleed uit met haar voet in het zwembad. JAMMER.... Broek zeik nat. Hilarisch. Wel lekker verkoelend! :D
Toen Judith, Raquel en ik vanmiddag terug naar het huis wilde gaan, begon het al te schemeren. Zoals ik al eerder verteld heb, betekent dat dat het na 5/10 minuten donker is. Aangezien ons huis in de middle of nowhere ligt wilde we dus zeker weten dat de taksi chauffeur wist waar het was. Hij garandeerde ons dat hij het wist. Wij al half grappend vertellen tegen elkaar dat hij het vast niet wist..
Na 4 kilometer stopt hij bij een winkel om, inderdaad, te gaan vragen waar het was. Toen werden we er naar toe gewezen. Wij konden niet helpen want het was ondertussen pikkedonker buiten. Toen zei de meneer, ‘Yes, this it.’ Maar nee, nee… Dat was het absoluut niet.. Hij heeft het toen weer gevraagd en toen kwamen we eindelijk thuis aan. Pfff, als het niet makkelijk kan doen we het wel moeilijk.. Ach, er gaat zo veel mis dat we er ook wel om kunnen lachen.
Judith en ik willen heel graag nog een keer de walkietalkie van zo’n taksi meneer pakken en daar wat random woorden in zeggen. De taal klinkt zo gek namelijk! Hihihi.
Wat ook nog steeds tegen zit is mijn lichaam. Ik ben nog niet gewend aan de hitte. Het is hier non-stop zo’n 34 graden. Als het in Nederland zomer is, kan ik al bijna niets eten. Hier, met heel ander eten gaat het nog moeizamer. Dat is alleen echt heel slecht. Nu gaat het weer stukken beter maar ik had ontzettende last van mijn buik (misselijkheid) en van duizeligheid. Dus ik moet echt proberen wat te gaan eten. Gelukkig hebben ze yoghurt en muesli, dan kan ik in ieder geval een goede start maken. Ook is het fijn dat we in ons eigen huis gewoon lekker westers kunnen koken. Cherelle houdt heel erg van koken en doet dit met liefde voor ons! Dat is echt mega fijn. Zo hebben we gisteren spaghetti en vandaag aardappelen met een kipburger en spitskool op! Heel erg fijn.
Morgen gaan Raquel, Judith en ik naar het Paleis van de Sultan. Tussen de middag zullen we lekker thuis relaxen. ’s Avonds gaan we naar een Europees straatje. Daar gaat onze docent uit Nederland ook heen, met haar man. We zullen gezamenlijk wat eten en ons voorbereiden. Maandag gaan we naar de universiteit. Daar heb ik zin in. Dan kan ik eindelijk weer wat voor school doen en mijn hersenen laten kraken..
Nu ga ik lekker slapen! IEEEEHHHH WE HEBBEN ONS EERSTE HUISDIER.. Judith zag net een salamander (kjiktjak ofzo) op de muur zitten. Hihihi, leuk!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
