Vrouwen in het verkeer en gillende kinderen
Blijf op de hoogte en volg Merel
20 September 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Hallo lieve allemaal,
Ik heb niet echt tijd gehad om netjes mijn blog bij te houden. Daarom zal ik in vogel vlucht vertellen wat we de afgelopen week hebben gedaan.
Maar allereerst zal ik mijn Indonesische nummer geven. Dit is in geval van noodgevallen het nummer waar ik op te bereiken ben: 0812 26921456.
Woensdagochtend stond ik op mijn gemakje te douchen. Judith klopte op de deur en vertelde dat de scooter afgeleverd was en dat we nu moesten tekenen en controleren. Typisch Indonesisch want er was afgesproken dat hij pas ’s avonds afgegeven zou worden. Dus met een geschoren been, een ongeschoren been en een slaperige kop heb ik de scooter bekeken. Hij was splinter nieuw, pas 20 dagen oud. Na wat uitleg over hoe hij werkt hebben we getekend en betaald. Ik kon weer verder met douchen.
We moesten naar de uni want vanaf daar zouden we met een busje naar de tumbuh scholen gaan. De scholen waar wij ons onderzoek gaan doen. Omdat ik nog nooit op een scooter gereden had en het verkeer hier heel chaotisch is was ik slim genoeg om eerst even een proefrondje te rijden. Aangezien dit goed ging, en ik geen andere keus had dan maar gewoon te gaan rijden, zijn we direct daarna vertrokken naar de uni.
Het verkeer hier is moeilijk te omschrijven omdat het zo verschrikkelijk druk en chaotisch is. Maar toch wil ik een poging doen. Als je links rijdt, word je aan iedere kant ingehaald. Er wordt ingevoegd en uitgevoegd zonder te kijken, door scooters maar ook door auto’s. Toeteren is de enige vorm van communicatie hier. Knipperlichten staan soms 600 meter lang aan zonder dat mensen hier daadwerkelijk iets mee doen, heel gevaarlijk. (Ik hoop dat jullie nu niet ongerust worden… Ik doe voorzichtig, beloofd!) Het verkeer lijkt te bestaan uit allemaal vrouwen die voor het eerst in een auto of op een scooter rijden. Heel wispelturig, dan links, dan rechts, snel dan weer langzaam. Geen touw aan vast te knopen. Opletten, opletten, opletten dus. En vooral mee gaan met de flow.
Nadat we veilig (!!!!!!) aangekomen waren bij de universiteit Sanata Dharma, zijn we in bussen vertrokken naar de Tumbuh scholen. We hebben alle drie de scholen bekeken. Het werk van vorige studenten is goed terug te zien: beloningsystemen, stiltetekens, stoplichten. Allemaal handige trucjes voor de docenten en de kinderen. De scholen gaven een hele leuke eerste indruk. Iedere school had een tuintje, overal knutselwerken en leuke versierde klaslokalen. De sfeer was ontzettend goed. Het viel ons allen heel erg op dat alle kinderen ontzettend hard gilden. Het eerste wat we zeiden was: ‘DAAR mag verandering in komen.’
We moesten direct kiezen op welke school we stage wilden gaan lopen. Judith en ik hebben gekozen voor Tumbuh 3. Omdat er twee HAN studenten zijn, die een ander programma doen maar ook stage moeten lopen, hebben wij een extra student gekregen! Luuk, zal ook op Tumbuh 3 stage gaan lopen en hij zal ons helpen in ons onderzoek. Aangezien de HAN studenten geen vaste opdracht hebben boden ze ons aan om te helpen met observeren en data verzamelen. Heel fijn dus!
We zijn heel blij met de Tumbuh 3 school. Ze werken hier met een internationaal curriculum, dit betekent dat de kinderen goed Engels praten!
Na het bezoek aan de scholen zijn Judith en ik naar het ziekenhuis gegaan. Een van de meiden is maandag ziekig geworden. Dinsdag kreeg ze er koorts bij en hier betekent dat, dat er actie ondernomen moet worden. Dinsdagavond er is er een dokter langsgekomen die haar doorverwezen heeft naar het ziekenhuis. Daar zijn we allemaal van geschrokken. Uiteindelijk bleek dat ze een salmonella buiktyfus opgelopen heeft. Dit komt van groente of fruit af. In principe zijn we hier voor ingeënt, maar in combinatie met een vermoeidheid kun je dit alsnog krijgen. Helaas was dit dus het geval. We hebben dus lekker een filmpje gekeken in het ziekenhuis en zijn ’s avonds weer naar huis gegaan. Er is toen iemand anders blijven slapen.
Donderdagochtend zijn Judith en ik op pad gegaan voor een sim kaart. Op de scooter was het zo’n 20 minuten rijden naar Malioboro. Daar hebben we onze scooter geparkeerd en zijn we naar de winkel gegaan. Niemand had de kaartjes die we wilden. En niemand sprak Engels. Toch vonden we een goede sim. Bij Judith werkte hij meteen, maar bij mij niet. Die man stond lekker te bellen en te kletsen met andere mensen terwijl ik zat te wachten. Judith was al andere boodschappen gaan halen terwijl ik nog zat te wachten. Die man pakt opeens mijn iPhone en gaat aan de andere kant van zijn winkeltje staan, aan de straatkant. Toen ben ik op gesproken en heb ik hem uit zijn handen gegrist. Ik was als de dood dat er iemand met mijn telefoon weg zou rennen.. Gelukkig begon op dat moment internet te werken.
Daarna hadden we een afspraak op de uni bij onze docente. Hier hebben we een start gemaakt voor ons onderzoek. Daarna zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. De meiden hadden bedacht om mac te gaan eten omdat het ziekenhuiseten zo vies was. Judith en ik zijn dus in het donker, op de scooter voor 8 man Mac gaan halen. Wat een feest.
Vrijdagochtend moesten we om 7.30 op de uni zijn. Wat ontzettend vroeg zeg. Toen mijn wekker ging, heb ik Roemer nog welterusten kunnen wensen. We dachten dat het een lange dag zou zijn, maar het bleek een lekker kort dagje te worden. We gingen namelijk maar 1 school bezoeken ipv 3. De school waar we naar toe gingen lag op loop afstand van de uni. Op de Kanisius scholen spreken ze geen Engels. We zullen hier daarom geen onderzoek gaan doen. We gaan hier iedere donderdag twee uur lessen geven. Dit zullen heel verschillende dingen zijn. Soms drama, beeldend of Engelse les. Ook is er een mogelijkheid dat we bijles geven aan kinderen die achterlopen, maar aangezien de kinderen nul engels kunnen zal dit dus niet heel veel toegevoegde waarde hebben. De school was heel kaal, geen werkjes van de kinderen te zien. Alle kinderen liepen in uniform en de leraren in een raar pakje.
Na de rondleiding waren we vrij. Omdat het nog maar 8.30 was, hebben we met zijn alle besloten om naar het zwembad te gaan. Hier heb ik heerlijk in de zon gelegen. Ik ben dus ook behoorlijk verbrand want echt zon had ik nog niet gezien.
’s Avonds zijn Judith en ik in het ziekenhuis gaan slapen. Daar was het MEGA koud. De meiden hadden geen last van de airco want die sliepen aan de andere kant van de kamer achter een gordijn. Ik heb uit eindelijk geslapen in een lange broek, een hemd, een shirt met lange mouwen, een sjaal en een deken. Omdat ik steeds wakker werd van de kou ben ik rond 3 uur naar de gang gegaan, op zoek naar een zuster. Die waren nergens te bekennen, die lagen waarschijnlijk net als de bewaker, ergens te snurken. Met een niet koel gevoel, (of eigenlijk bijna onderkoeld gevoel) liep ik terug door de gangen. TOT ik een kar zag staan met was er in, daar dacht ik een deken te zien. Dus ik pakte het pakketje uit en kwam er achter dat het een soort badstoffen jasje was. Deze heb ik dus aangetrokken en toen viel er nog iets uit, een broek. Deze heb ik gebruikt als kussen. Als mijn kleren die als kussen zouden moeten dienen had ik ondertussen al aan getrokken. Dus poging om te slapen nummer 500. Die ochtend had ik het eindelijk niet heel koud meer, maar toen kwam er om het half uur een zuster binnen, vanaf een uur of 5.30 tot 11 heb ik dus amper geslapen. Brak, brakker, brakst. Gelukkig mocht ze tussen de middag naar huis. Vandaag heb ik door mijn te kort aan energie dus niet zo veel meer gedaan.
Morgen gaan Juda en ik lekker op pad. Eerst gaat Juda proberen scooter te rijden en daarna gaan we naar de reisorganisatie van de jongen die ons huis geregeld heeft. We gaan op zoek naar dingen die we nog willen doen! Daarna lekker uiteten. Prachtige planning, maar of alles gaat zoals gepland……. Dat weet je nooit hier in Yogya.
Nu lekker tukken. xxxxxxx
Oh ja, voor de mensen die het zich afvragen: Merel in een huis met 7 andere meiden, hoe houdt ze dat vol?!?!?!?!
De meisjes zijn heel erg fantastisch! Iedere dag lol, ook al hebben we tegenslagen. We steunen elkaar en helpen elkaar. Mijn buik- en lachspieren worden hier ontzettend goed getraind. :D
Ik heb niet echt tijd gehad om netjes mijn blog bij te houden. Daarom zal ik in vogel vlucht vertellen wat we de afgelopen week hebben gedaan.
Maar allereerst zal ik mijn Indonesische nummer geven. Dit is in geval van noodgevallen het nummer waar ik op te bereiken ben: 0812 26921456.
Woensdagochtend stond ik op mijn gemakje te douchen. Judith klopte op de deur en vertelde dat de scooter afgeleverd was en dat we nu moesten tekenen en controleren. Typisch Indonesisch want er was afgesproken dat hij pas ’s avonds afgegeven zou worden. Dus met een geschoren been, een ongeschoren been en een slaperige kop heb ik de scooter bekeken. Hij was splinter nieuw, pas 20 dagen oud. Na wat uitleg over hoe hij werkt hebben we getekend en betaald. Ik kon weer verder met douchen.
We moesten naar de uni want vanaf daar zouden we met een busje naar de tumbuh scholen gaan. De scholen waar wij ons onderzoek gaan doen. Omdat ik nog nooit op een scooter gereden had en het verkeer hier heel chaotisch is was ik slim genoeg om eerst even een proefrondje te rijden. Aangezien dit goed ging, en ik geen andere keus had dan maar gewoon te gaan rijden, zijn we direct daarna vertrokken naar de uni.
Het verkeer hier is moeilijk te omschrijven omdat het zo verschrikkelijk druk en chaotisch is. Maar toch wil ik een poging doen. Als je links rijdt, word je aan iedere kant ingehaald. Er wordt ingevoegd en uitgevoegd zonder te kijken, door scooters maar ook door auto’s. Toeteren is de enige vorm van communicatie hier. Knipperlichten staan soms 600 meter lang aan zonder dat mensen hier daadwerkelijk iets mee doen, heel gevaarlijk. (Ik hoop dat jullie nu niet ongerust worden… Ik doe voorzichtig, beloofd!) Het verkeer lijkt te bestaan uit allemaal vrouwen die voor het eerst in een auto of op een scooter rijden. Heel wispelturig, dan links, dan rechts, snel dan weer langzaam. Geen touw aan vast te knopen. Opletten, opletten, opletten dus. En vooral mee gaan met de flow.
Nadat we veilig (!!!!!!) aangekomen waren bij de universiteit Sanata Dharma, zijn we in bussen vertrokken naar de Tumbuh scholen. We hebben alle drie de scholen bekeken. Het werk van vorige studenten is goed terug te zien: beloningsystemen, stiltetekens, stoplichten. Allemaal handige trucjes voor de docenten en de kinderen. De scholen gaven een hele leuke eerste indruk. Iedere school had een tuintje, overal knutselwerken en leuke versierde klaslokalen. De sfeer was ontzettend goed. Het viel ons allen heel erg op dat alle kinderen ontzettend hard gilden. Het eerste wat we zeiden was: ‘DAAR mag verandering in komen.’
We moesten direct kiezen op welke school we stage wilden gaan lopen. Judith en ik hebben gekozen voor Tumbuh 3. Omdat er twee HAN studenten zijn, die een ander programma doen maar ook stage moeten lopen, hebben wij een extra student gekregen! Luuk, zal ook op Tumbuh 3 stage gaan lopen en hij zal ons helpen in ons onderzoek. Aangezien de HAN studenten geen vaste opdracht hebben boden ze ons aan om te helpen met observeren en data verzamelen. Heel fijn dus!
We zijn heel blij met de Tumbuh 3 school. Ze werken hier met een internationaal curriculum, dit betekent dat de kinderen goed Engels praten!
Na het bezoek aan de scholen zijn Judith en ik naar het ziekenhuis gegaan. Een van de meiden is maandag ziekig geworden. Dinsdag kreeg ze er koorts bij en hier betekent dat, dat er actie ondernomen moet worden. Dinsdagavond er is er een dokter langsgekomen die haar doorverwezen heeft naar het ziekenhuis. Daar zijn we allemaal van geschrokken. Uiteindelijk bleek dat ze een salmonella buiktyfus opgelopen heeft. Dit komt van groente of fruit af. In principe zijn we hier voor ingeënt, maar in combinatie met een vermoeidheid kun je dit alsnog krijgen. Helaas was dit dus het geval. We hebben dus lekker een filmpje gekeken in het ziekenhuis en zijn ’s avonds weer naar huis gegaan. Er is toen iemand anders blijven slapen.
Donderdagochtend zijn Judith en ik op pad gegaan voor een sim kaart. Op de scooter was het zo’n 20 minuten rijden naar Malioboro. Daar hebben we onze scooter geparkeerd en zijn we naar de winkel gegaan. Niemand had de kaartjes die we wilden. En niemand sprak Engels. Toch vonden we een goede sim. Bij Judith werkte hij meteen, maar bij mij niet. Die man stond lekker te bellen en te kletsen met andere mensen terwijl ik zat te wachten. Judith was al andere boodschappen gaan halen terwijl ik nog zat te wachten. Die man pakt opeens mijn iPhone en gaat aan de andere kant van zijn winkeltje staan, aan de straatkant. Toen ben ik op gesproken en heb ik hem uit zijn handen gegrist. Ik was als de dood dat er iemand met mijn telefoon weg zou rennen.. Gelukkig begon op dat moment internet te werken.
Daarna hadden we een afspraak op de uni bij onze docente. Hier hebben we een start gemaakt voor ons onderzoek. Daarna zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. De meiden hadden bedacht om mac te gaan eten omdat het ziekenhuiseten zo vies was. Judith en ik zijn dus in het donker, op de scooter voor 8 man Mac gaan halen. Wat een feest.
Vrijdagochtend moesten we om 7.30 op de uni zijn. Wat ontzettend vroeg zeg. Toen mijn wekker ging, heb ik Roemer nog welterusten kunnen wensen. We dachten dat het een lange dag zou zijn, maar het bleek een lekker kort dagje te worden. We gingen namelijk maar 1 school bezoeken ipv 3. De school waar we naar toe gingen lag op loop afstand van de uni. Op de Kanisius scholen spreken ze geen Engels. We zullen hier daarom geen onderzoek gaan doen. We gaan hier iedere donderdag twee uur lessen geven. Dit zullen heel verschillende dingen zijn. Soms drama, beeldend of Engelse les. Ook is er een mogelijkheid dat we bijles geven aan kinderen die achterlopen, maar aangezien de kinderen nul engels kunnen zal dit dus niet heel veel toegevoegde waarde hebben. De school was heel kaal, geen werkjes van de kinderen te zien. Alle kinderen liepen in uniform en de leraren in een raar pakje.
Na de rondleiding waren we vrij. Omdat het nog maar 8.30 was, hebben we met zijn alle besloten om naar het zwembad te gaan. Hier heb ik heerlijk in de zon gelegen. Ik ben dus ook behoorlijk verbrand want echt zon had ik nog niet gezien.
’s Avonds zijn Judith en ik in het ziekenhuis gaan slapen. Daar was het MEGA koud. De meiden hadden geen last van de airco want die sliepen aan de andere kant van de kamer achter een gordijn. Ik heb uit eindelijk geslapen in een lange broek, een hemd, een shirt met lange mouwen, een sjaal en een deken. Omdat ik steeds wakker werd van de kou ben ik rond 3 uur naar de gang gegaan, op zoek naar een zuster. Die waren nergens te bekennen, die lagen waarschijnlijk net als de bewaker, ergens te snurken. Met een niet koel gevoel, (of eigenlijk bijna onderkoeld gevoel) liep ik terug door de gangen. TOT ik een kar zag staan met was er in, daar dacht ik een deken te zien. Dus ik pakte het pakketje uit en kwam er achter dat het een soort badstoffen jasje was. Deze heb ik dus aangetrokken en toen viel er nog iets uit, een broek. Deze heb ik gebruikt als kussen. Als mijn kleren die als kussen zouden moeten dienen had ik ondertussen al aan getrokken. Dus poging om te slapen nummer 500. Die ochtend had ik het eindelijk niet heel koud meer, maar toen kwam er om het half uur een zuster binnen, vanaf een uur of 5.30 tot 11 heb ik dus amper geslapen. Brak, brakker, brakst. Gelukkig mocht ze tussen de middag naar huis. Vandaag heb ik door mijn te kort aan energie dus niet zo veel meer gedaan.
Morgen gaan Juda en ik lekker op pad. Eerst gaat Juda proberen scooter te rijden en daarna gaan we naar de reisorganisatie van de jongen die ons huis geregeld heeft. We gaan op zoek naar dingen die we nog willen doen! Daarna lekker uiteten. Prachtige planning, maar of alles gaat zoals gepland……. Dat weet je nooit hier in Yogya.
Nu lekker tukken. xxxxxxx
Oh ja, voor de mensen die het zich afvragen: Merel in een huis met 7 andere meiden, hoe houdt ze dat vol?!?!?!?!
De meisjes zijn heel erg fantastisch! Iedere dag lol, ook al hebben we tegenslagen. We steunen elkaar en helpen elkaar. Mijn buik- en lachspieren worden hier ontzettend goed getraind. :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
