Rijstplanten en afscheid op stage

‘Ik heb geheugenverlies..’ is het eerste wat door me heen schiet terwijl ik naar deze lege pagina kijk. Nergens begint er een belletje te rinkelen over wat ik deze week gedaan heb. Gelukkig voor mij heeft Judith net haar reisverslag getypt en kan ik dus mooi even spieken.

Allereerst wil ik vertellen dat ons onderzoek nu echt zo goed als af is. We hebben de nieuwste versie opgestuurd naar onze begeleidster en wachten op de laatste feedback. We zullen dit dan verbeteren en dan 15 december leveren we het officieel in. Er moet nog 1 hoofdstuk gemaakt worden, dit zal gaan over de presentatie die we op de uni hier moeten geven. Top dus!

Maandagavond hebben we de ICCIP (zaterdagschool) eindpresentatie gehad. De meneer die deze dagen (en avond) leidde, kwam naar me toe en zei: ‘Het kan zijn dat ik je straks vraag om wat te vertellen over je ervaringen en de dingen die je geleerd hebt.’ Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg als eerste het woord. Natuurlijk ben ik begonnen met het bedanken van alle mensen en de universiteit. Ik heb namelijk dingen gezien en geleerd van/over Indonesië die ik nooit zelf had opgezocht. Daarna heb ik verteld wat ik het mooiste aan de dagen vond. Zo vertelde ik over cultuur dat ik het zo mooi vond dat je door iedereen geaccepteerd wordt. Het maakt niet uit wat je geloofd, je bent welkom. Na een klein stukje verteld te hebben heb ik de microfoon maar weer terug gegeven, hihi. Een jongen na mij beschreef zijn meest bijzondere moment heel anders. Hij vertelde over de dag dat we allemaal oude mensen zagen werken. Het meest bijzondere voor hem was dat ik, een buitenlands meisje, het laagstaande werk wilde doen van een Indonesische man. Hij vond het bijzonder dat ik me daar voor openstelde terwijl hij nooit stil heeft gestaan bij het harde werken wat de meeste mensen verrichten. Dit was voor mij erg leuk om te horen en een mooi moment.

Dinsdag begon stage iets anders dan normaal. We mochten een kijkje nemen bij de zwemles van de upper. De zwemles werd gegeven in het zwembad van een hotel. Geen koud, rechthoekig zwembad zoals wij die kennen, maar gewoon een warm bad in de vorm van een waterdruppel. Het eerste half uur was er geen gymleraar aanwezig dus de kinderen waren maar wat aan het spelen. Toen de gymleraar er eindelijk was werden 3 van de 7 kinderen geholpen met zwemmen. De rest ging spelen met Luuk, die er ook maar ingedoken was. De juf van de groep was erg verbaasd dat Judith en ik niet wilde zwemmen met de kinderen. Een klein cultuur verschilletje denk ik zo.
Woensdag was onze laatste stagedag. In Nederland wordt ik daar soms best emotioneel van. Een heel leerzame periode wordt afgesloten en je neemt afscheid van de kinderen. Zelfs in Philadelphia had ik het even moeilijk toen ik afscheid ging nemen van mijn mentor. Hier ben ik nog geen moment emotioneel geweest omdat het voorbij is. Ik denk dat het hier anders is omdat ik hier de rol van de ‘mentor’ had naar de leerkrachten toe. Samen met de leerkrachten hebben we gewerkt aan het optimaliseren van het onderwijs op de school. Vrijdag hadden we een eind bespreking met alle leerkrachten en ze waren positief. Dat was fijn. Hoewel ik geen nieuwe kennis heb opgedaan, laat ik wel kennis achter.

Zaterdag zijn we gaan stappen. Judith en ik vonden dat we alle clubs gezien moesten hebben voor we naar huis gingen. We zouden met z’n vijven naar een R&B en Hip Hop feest gaan. Hier had ik veel zin in. Toen we eenmaal aankwamen bleek het helemaal geen feest te zijn.. Het was meer een relax ruimte met rustige r&b tracks. Lichtelijk teleurgesteld zijn we door gegaan naar een andere club. Dit zag er ook heel mooi uit. De muziek werd door een band verzorgd. Op het moment dat we binnen kwamen werd All of me van John Legend gespeeld. Beetje te rustig voor ons plan. We wilden gewoon dansen! In club nummer 3 draaide een DJ. Niet dat dat gelijkstaat aan goede muziek in Yogya, maar ach. Beter dan een band. Toen we lekker aan het dansen waren kwam er een barman naar me toe. Ik keek hem gek aan want hij wilde iets van me, maar ik begreep hem niet. Uiteindelijk kwam ik er achter dat ik wat drinken moest bestellen. Ik vertelde de beste meneer dat ik dat niet wilde. ‘Ja maar je krijgt het van een VIP meneer. Hij zit boven!’ Great…. Hier heb ik dus geen behoefte aan. Uiteindelijk ging de man weg en kwam later terug met een cocktail. Er zat bijna een liter in het glas. Snel gaf ik het drankje door, in geen enkele manier wilde ik hier iets mee te maken hebben want het voelde raar aan. Een half uur later kwam de barman weer naar me toe. Hij liet een servetje lezen aan me, geschreven door de VIP meneer. Letterlijk vertaalt stond er: ‘Sorry, ik ben een artiest die je gezicht wilt schilderen. Alleen je gezicht. Mag ik je foto?’ Mijn mond viel open… Wat is dit nou weer voor iets? Ik vertelde de barman vriendelijk maar duidelijk dat ik geen interesse had. Toen ik weer ontspannen aan het genieten was met m’n vriendinnetjes kwam de barman weer aan zetten. Dit keer met weer een briefje. ‘Sorry, ik bedoel het niet zo. Ik wil je gezicht schilderen. Dit is mijn nummer.’ Terwijl de VIP meneer keek verscheurde ik het papiertje. Even later stond hij beneden. Hij wilde met me praten. Ik kan veel hebben, maar dit ging nu te ver. Nee is nee. Gelukkig kan ik mezelf goed redden en ben ik niet te verlegen om te zeggen dat iemand echt moet ophouden. Nadat ik dit gezegd had en de VIP meneer afdroop naar zijn VIPgedeelte dacht ik dat het voorbij was. Helaas voor mij, kreeg ik nog een ‘sorry drankje’. Het drankje staat misschien nog wel ergens op de tafel in de club. Ik weigerde om het aan te nemen en heb de barman vriendelijk bedankt voor het harde werken. Na dit drankje zijn we vrij snel weg gegaan. Wat een rare en stomme avond. Ik hoef niet meer uit in Yogya. Dat komt om Bali wel weer als ik mijn vent bij me heb.

Maandag hebben we een fieldtrip gehad op stage. We zijn met 3 klassen naar de rijstplantages gegaan. Eerst hebben we op een werktuig van een buffel gezeten en daarna zijn we rijst gaan planten in de modder. Het was ontzettend vies om op dat werktuig te zitten. De buffel had, toen ik net zat, eerst wat liters plas eruit gegooid. Ik was me er dus van bewust dat ik met mijn voeten door de koeienpoep en –plas ging. Jakkie… Toen we de rijst gingen planten liep er een kleuter met een hand vol modder. Dit is een speciaal jongentje en luistert helemaal nooit. Ik pakte zijn arm beet en vroeg of hij de modder wilde terug leggen. Hij begon te krijsen. ‘Prima, maar je mag er niet mee gooien!!!!’ zei ik. Ik draaide me om en begon met het rijst planten. SPLASJHHH. ‘NEEEEE DIT MEEN JE NIET?!?!?!” dacht ik.. En ja hoor toch echt, het kind had zijn hand modder op mij gegooid. Mijn hele bovenbeen en een stukje broek zat nu onder de modder. 1, 2, 3, 4, 5, 10.. ZUCHT. ik heb er niet op gereageerd. Gelukkig konden Judith en Luuk er op dat moment erg hard om lachen.. Ik nu ook wel…
Na het rijst planten hebben we geknutseld met palmbladeren. Dit was erg leuk om te doen! Toen we terug kwamen op school hebben we groepsfoto’s gemaakt in de klassen en met alle leraren. Dit was echt het einde.

De tijd is ontzettend snel gegaan. Ik ben nu 77 dagen hier. Over 14 dagen vliegt Roemer hier al naar toe. Ik kan bijna niet geloven dat het bijna zo ver is. Het is geweldig geweest hier, maar ik heb ook wel weer behoefte om gewoon thuis te zijn. Gek he? Thuis denkt vast iedereen wel eens, ik zou wel naar een paradijs willen. Dan ben je in het ‘paradijs’ en dan verlang je naar huis. Nu nog maar even genieten in Java en straks in Bali en dan weer lekker in mijn eigen huis. EINDELIJK weer op een bank zitten! :D

Toedelsssssss.