Good morning America

‘GOOD MORNING AMERICA’

Dat was mijn zin toen ik de gordijnen vanochtend open gooide. De nacht was anders dan normaal. Om half 2 was ik klaar wakker. Ik had toen al zo’n 5 uur geslapen. Ik kon gelukkig weer in slaapkomen. Om 4 uur werd ik wakker en hoorde ik zachtjes gefluister, de meisjes waren ook wakker. Alle drie klaar wakker. (In Nederland zou het zo’n 10 uur ’s morgens geweest zijn.) Omdat de wekker gezet was om 8 uur, besloten we weer te gaan slapen. Uit eindelijk zijn we om kwart voor 7 wakker geworden! Helemaal prima dus!

Ik heb zin om naar de universiteit te gaan. Zin om mijn dorm te zien en mijn koffer te kunnen uitruimen! Hopelijk zijn de bedden daar beter dan hier! Ik heb nog wat ijzeren veren in mijn rug staan namelijk. Nu ga ik ontbijten.

Het ontbijt was verschrikkelijk…. Amerikaans? De vloer plakte zo erg dat je soms gewoon vast zat gepakt. We hadden keuze uit bruine boterhammen, bruine boterhammen en bruine boterhammen. Er was lekkere pindakaas en wat jam, dat zat wel goed dus. Ik weet niet of ik een verschrikkelijke Nederlander ben omdat ik dit zeg, maar ik vind de Amerikaanse penutbutter eigenlijk lekkerder dan onze Calvé.. Ik voel me nu al een echte ‘wereldburger’.

De Amerikanen die ik tot nu toe heb gesproken zijn echte schatten. Ze proberen je zo goed mogelijk te helpen. Gisteren vroegen we of we een taxi konden bestellen, dit kon. De meneer zei ‘Tell me what you guys need, and I will take care of it.’
Vanochtend gingen we een taxi bestellen. Hij hing de telefoon op en vertelde dat er binnen 5 minuten een taxi kwam. Oeps, hij had niet begrepen dat we nog een uur nodig hadden om ons klaar te maken.. Dit was ook geen probleem voor hem, hij bestelde gewoon een nieuwe! Heerlijk dit land.

We hebben een middagje in Philadelphia rondgelopen. De liberty bell gezien (vanaf buiten, we wilde niet in de rij staan). De Cityhall was heel erg mooi, het is het grootste gemeente huis ooit gebouwd. Hij is wel 167 meter hoog. (Foto’s zullen volgen!)

Natuurlijk had ik, Merel aka Rampenplan, weer een probleem…. De code om mijn koffer open te krijgen was veranderd tijdens het openen. Of te wel, ik kreeg mijn koffer in geen mogelijkheid open. Heel erg fijn.

Toen we naar de Universiteit reden kwamen we langs verschillende buurten. Er waren huizen met grote ijzeren hekken rondom de veranda, dit was een teken van een slechte buurt. De huizen waren vervallen en er liepen veel mensen rond te slenteren over straat. Een echte wakeup call kreeg ik toen ik een dode kat op de weg zag liggen. Niemand die er naar op of om keek..

Eenmaal bij de campus was ik weer moe van alle indrukken. Mijn dorm (kamer) ziet er uit als een gevangeniscel, zo kaal. Ik ben maar snel mijn bed op gaan maken en ik heb overal wat spullen neer gezet, met de hoop dat het wat als thuis gaat voelen. Verder is het hier mega groot. We moeten zo’n 7 minuten lopen naar de eetruimtes. Ik heb nog niet veel gezien want we hadden na het eten niet veel tijd voor ons eerste college begon. Ik heb de mensen ontmoet die met me mee gaan naar de stageschool. Ik heb een heel lieve busdriver/momma. ‘Call me for anything you need. If you need medicine, call me, I’ll go get it, and I will take care of you.’ Helemaal geweldig dus. Nu zit ik in de openbare ruimte om tijd te doden voor ik kan gaan slapen.

Het is half 11, morgen om kwart over 7 naar stage. Ik heb het verdiend, ik ga SLAPEN.
Dikke kussen.