Surprise party en (dubbele) gevoelens.

Toen ik net, na een hele lange dag onder de douche vandaan stapte en naar mijn kamer liep. (In alleen een handdoek, met super nat haar, glijdend op mijn drijfnatte slippers.) Stonden er opeens 8 meiden in mijn kamer, met een taart en een he-le-boel ballonnen. Het was zo super geweldig! Ze begonnen te zingen voor me. Om alvast mijn verjaardag te vieren omdat we morgen allemaal iets anders doen. Dit was echt geweldig! Ik was super verrast en blij! Bijna 20 jaar.

Vandaag was mijn een a laatste dag op stage. Het was heel dubbel. Ik ben blij dat het er bijna op zit. Ik ben bezig met mijn laatste beetje energie en mis alles thuis heel erg. Maar aan de andere kant baal ik ook heel erg. Ik heb het hier heerlijk met de meiden, mijn begeleidsters en ik krijg nu net echt een band met ‘mijn’ kinderen.

Er is weer zo veel gebeurt, maar ik wil de mooiste momenten delen. Vandaag op stage was er een jongen die niets wilde doen bij de juf naast onze klas. Ik geef hem ’s ochtends les en hij gaat ’s middags naar het lokaal naast ons. Hij was geschorst omdat hij haar flink had uitgescholden. Nu stond hij bij de deur en wenkte hij naar mij toen ik op de gang stond. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond en dat hij de juf niet aardig vond. Hij wilde geen hulp van haar. Nadat ik had uitgelegd dat als hij zich lief gedraagt, zij dat ook zal doen, ben ik hem gaan helpen. Dit was zo’n grote stap voor hem en een grote bevestiging voor mij! Na 6 dagen heb ik dus al zo’n positieve invloed op dit kind gehad dat hij om hulp durft te vragen.

Bij de lezing in het theater was een directeur van een school in de buurt. Hij vertelde een heleboel inspirerende dingen. Hij las een gedicht voor waar ik bijna van moest huilen. Ik hoop dat ik die nog eens met jullie kan delen. Zijn verhalen deden echt iets met me en gaven me weer hoop en enthousiasme om met kinderen te werken.
Ik heb in deze twee weken echt het gevoel gekregen dat het geweldig is wat ik doe. Dat mijn beroep echt verschil maakt in de wereld. Iets waar ik nog niet bij stil had gestaan.. Ik ben de wereld aan het veranderen, aan het verbeteren door deze kinderen dingen te leren. Ik voel me zo verschrikkelijk trots dat ik als 19 jarige ukkepuk in Amerika in het Engels sta les te geven aan kinderen in een afschuwelijke wijk. Dat de kinderen zich laten beinvloeden door mijn woorden, door mijn adviezen, door mijn liefde voor mijn vak en voor deze ‘kleine mensen’. Ik hoop zo erg dat ik dit gevoel kan blijven behouden en niet door de sleur en het harde werken in Nederland weer vergeet.. Dit geeft mij kracht, hier doe ik het voor.

En ik wil afsluiten met de woorden die de directeur van die school ook gebruikte. Het is zo belangrijk dat alle kinderen, maar ook volwassenen dit weten…

With these hands…
With this heart...
With this mind…
Anything is possible.